သူငယ္ခ်င္းမ်ား (၁)...ဂ်ပန္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း

ဂ်ပန္မွာ ခင္မင္သြားတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ နဲ႕ ဂ်ပန္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဆိုတဲ့ ပို႕စ္ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ေရးသြားဖို႕ စိတ္ကူးမိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ သူတို႕အားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ပန္မွာ ရွိေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ကို တနည္းနည္းနဲ႕ ေစ့ေဆာ္မွဳ ေတြေပး (motivate လုပ္) တယ္။ သူတို႕ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေတြးေခၚစဥ္းစားမွဳေတြကို အတိုင္းအတာတစ္ခု အေနနဲ႕ ေျပာင္းလဲေစ တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပိုမို ရင့္က်က္ေစတယ္။ သူတို႕ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို တနည္းတဖံု ပံုေဖာ္ေပးသူ (shape လုပ္ေပးသူ) ေတြ ျဖစ္ေနလို႕ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္းေတြကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ေရးဖို႕ ရည္ရြယ္ထားလို႕ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးသာ ဖတ္ၾကပါဗ်ာ။

သူငယ္ခ်င္းမ်ား...(၁)

ဒီေန႕ ညေန ကြန္ျပဴတာထဲက ဖိုင္ေတြကို စနစ္တက် စီစဥ္ (arrange လုပ္) ေနတုန္း ဂ်ပန္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ဆီက ဖုန္းလာပါ တယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို...

(လံုးတံုး) ေရ၊ မင္း အားလား၊ အားရင္ ေနာက္ နာရီ၀က္အတြင္း ငါ မင္းအိမ္ ခဏ လာခ်င္တယ္

လို႕ ဆိုလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီေန႕အေထြအထူး အစီအစဥ္ မရွိလို႕ လာခဲ့ဖို႕ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ တဆက္တည္း ဒီသူငယ္ခ်င္း ရွန္ဟိုင္းမွာ internship ဆင္းေနတာ သိထားေတာ့ ေၾသာ္...ဒီေကာင္ေတာင္ တစ္လေလာက္ ၾကာမယ္ေျပာၿပီး၊ ျပန္ေရာက္တာ တယ္ျမန္ပါလားလို႕ ေတြးလိုက္မိပါတယ္။

မၾကာခင္ ေရာက္လာၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရွန္ဟိုင္းျပန္ လက္ေဆာင္ေတြ ေပးပါေလေရာ။ ရွန္ဟိုင္းက မုန္႕တစ္ဗူးနဲ႕ မလံုတလံု ေကာင္မေလးပံုေတြပါတဲ့ ဖဲထုပ္ တစ္ထုပ္ပါ။ ဒီကေကာင္ကလည္း သိပ္မႀကိဳက္ရွာဘူး သြားကိုၿဖီးလို႕ေပါ့။ ဒီဖဲထုပ္နဲ႕သာ ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေဆာ့လိုက္ရင္ ဒီေကာင္ေတြလည္း ကၽြန္ေတာ့္လို ၿဖီးေနမွာ ျမင္ေယာင္မိလို႕ပါ။ :P ဒီဂ်ပန္သူငယ္ခ်င္းက ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္က ဆြီဒင္ကုိ သြားလည္ၿပီး အျပန္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆြီဒင္က souvenir ေတြ ေပးဖူးပါေသးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ေလ့လာမိတဲ့ ဂ်ပန္ေတြရဲ႕ ႏွစ္သက္ဖြယ္ရာ ဓေလ့တစ္ခုက ျပည္တြင္း ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျပည္ပ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ခရီးတစ္ခုခု သြားျပီဆိုရင္၊ အျပန္မွာ ခင္မင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြအတြက္၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ဆိုရင္ေတာ့ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ဆရာသမား အတြက္ ေဒသထြက္လက္ေဆာင္ သို႕ စားစရာ (ဂ်ပန္အေခၚ အိုမိယာဂဲ omeyage - souvenir) ကို ၀ယ္စၿမဲပါပဲ။

(Kyoto က omeyage (souvenir) ဆိုင္တစ္ခု)


(Okinawa က omeyage (souvenir) ဆိုင္တစ္ခု)

သူတို႕အတြက္ေတာ့ အိုမိယာဂဲဖိုး ယန္း ၁၀၀၀၊ ယန္း ၂၀၀၀ ဟာ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ ( ဂ်ပန္လို အာရုဗိုက္တို arubaito - part-time job) တစ္နာရီ၊ ႏွစ္နာရီ လုပ္ခနဲ႕ ညီမွွ်တာေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္၊ ၀ယ္ႏိုင္ၾကေပမယ့္၊ ႏိုင္ငံျခားသားေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ သိပ္မ၀ယ္ၾကပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားသားေက်ာင္းသားေတြ ခရီးသြားၿပီး အိုမိယာဂဲ မ၀ယ္ၾကရင္လည္း ဂ်ပန္ေတြက အံ့ၾသၾကပါတယ္။

ဒီဂ်ပန္သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ သူငယ္ခ်င္း စျဖစ္ပံုကိုလည္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ သူနဲ႕ဘယ္လိုစသိသလဲ ေျပာဖို႕ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက တကၠသိုလ္ေတြရဲ႕ က်ဴတာ (tutor) အစီအစဥ္ကို အရင္ေျပာျပဖို႕ လိုပါတယ္။

ဂ်ပန္မွာ မဟာတန္း၊ ပါရဂူတန္း လာတက္ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား ေက်ာင္းသားမ်ားကို တကၠသိုလ္ရဲ႕ သက္ဆိုင္ရာဌာနအသီးသီးက ေရာက္ခါစမွာ လိုအပ္တာမ်ား ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္ဖို႕ က်ဴတာ (tutor) ေတြ ခန္႕ေပးပါတယ္။ က်ဴတာေတြဟာ ဘြဲ႕ႀကိဳ၊ ဘြဲ႕လြန္၊ ပါရဂူဘြဲ႕ တက္ေရာက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြပါပဲ။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေရာက္စ သုေတသနေက်ာင္းသားဘ၀မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အသီးသီး က်ဴတာေတြ ရသြားေပးမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တစ္ေယာက္မွ မရပါဘူး။ ဒါနဲ႕ ပါေမာကၡတူ စီနီယာ (senior) ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာက သူ႕ကိုလည္း မဟာတန္း စတက္မွသာ က်ဴတာေပးတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေၾသာ္...ဒါဆို ဆရာက ငါ့ကိုလည္း ေနာက္ေပးမွာေပါ့ဆိုၿပီး ဆရာေပးမယ့္ ရက္ကိုသာ ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္။

ဆရာေပးမယ့္ က်ဴတာကို ေစာင့္ေနရင္း အမွတ္မထင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တကၠသိုလ္ရဲ႕ student partnership program ကို ေၾကာ္ျငာသင္ပုန္း (notice board) မွာ သြားေတြ႕ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ cross cultural exchange ကို စိတ္၀င္စားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ေလွ်ာက္ထားဖို႕ပါပဲ။ ႏိုင္ငံျခားသားေက်ာင္းသားေတြ နဲ႕ ဂ်ပန္ေက်ာင္းသားေတြ အခ်င္းခ်င္း ခင္မင္ေစဖို႕၊ သက္ဆိုင္ရာႏိုင္ငံ၊ ယဥ္ေက်းမွဳ အေၾကာင္းေတြ ပိုမိုသေဘာေပါက္ေစဖို႕ ေတြ႕ဆံုမိတ္ဆက္ေပးတဲ့ အစီအစဥ္ပါ။

စိတ္၀င္စားလို႕ ေလွ်ာက္ထားရင္းနဲ႕ ဒီပို႕စ္အစက ေရးသားခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ စေတြ႕တာပါပဲဗ်ာ။ ႏို၀င္ဘာမွာ ေလွ်ာက္ၿပီး ေနာက္ႏွစ္ ဇြန္လက်မွ ရတာပါ။ တကၠသိုလ္က အမ်ားအားျဖင့္ ႏိုင္ငံတကာ အေတြ႕အႀကံဳရွိတဲ့ ဂ်ပန္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြနဲ႕သာ တဲြဖက္ေပးပါတယ္။ အျဖဴေကာင္ေတြဆိုရင္ေတာ့ ဂ်ပန္မေတြက ဘယ္ႏိုင္ငံကဆိုၿပီး အသီးသီး ေတာင္းဆိုသြားလို႕ အရျမန္တယ္ ဆိုပါတယ္။

ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ အေရွ႕ေတာင္အာရွႏိုင္ငံသားမ်ား တခါတေလ အဲဒီလို ၾကံဖန္ မ်က္ႏွာငယ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္ေကာင္မေလးနဲ႕မ်ား တြဲရမလဲ မွတ္တယ္...။ အစက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘြဲ႕ႀကိဳ (undergraduate) တစ္ေယာက္နဲ႕ တြဲေပးမယ္ဆိုၿပီး၊ ေနာက္မွ ဘယ္ကဘယ္လို အခု ခ်ာတိတ္ျဖစ္သြားမွန္း မသိပါဘူးဗ်ာ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ေကာင္မေလး ေမွ်ာ္မွန္းထားၾကတာဆိုေတာ့...ေနာက္မွ ျပန္ေျပာၿပီး ရယ္ရပါေသးတယ္။

သူကို႕စေတြ႕ေတာ့ မင္းျမန္မာအေၾကာင္း ဘာေတြသိသလဲ ေမးမိတယ္။ သူျပန္ေျပာတာက...ငါသိပ္ေတာ့ မသိပါဘူး သိတာတစ္ခုက မင္းတို႕ဘုရားက ေဂးတဲ့ဗ်ာ။ သူ႕စကားလည္း ၾကားေရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လန္႕ျဖန္႕ၿပီး ငိုရအခက္၊ ရယ္ရအခက္နဲ႕ ဘယ္လို ျပန္ေျပာရမွန္း ေတာင္ မသိပါဘူးဗ်ာ။

ဒါနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေရ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပပါဦး ဆိုေတာ့မွ၊ ျဖစ္ပံုက သူက ျမန္မာျပည္နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ သတင္းမွတ္တမ္း (documentary) တစ္ခု ၾကည့္ဖူးတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ သူၾကည့္ဖူးတာ ေတာင္ျပံဳးပြဲလို နတ္ပြဲအေၾကာင္း ျဖစ္ဟန္တူပါတယ္။ အဲဒီနတ္ပြဲေတြမွာ ပါ၀င္ကျပၾကသူေတြ နဲ႕ သူတို႕ကို ပူေဇာ္ပသၾကတဲ့ ျမန္မာေတြအေၾကာင္း ရုိက္ျပထားတာကို မွတ္မိနားလည္သလို ျပန္ေျပာရာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘုရားမွာ မဟုတ္ကဟုတ္က ျဖစ္ရပါေရာဗ်ာ။ အဲဒီကစလို႕ ျမန္မာအေၾကာင္းကို ေတြ႕တိုင္းေတြ႕တိုင္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ရွင္းျပရပါေတာ့တယ္။ ပထမဦးဆံုးေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမတ္စြာဘုရားဟာ သူေျပာသလို မဟုတ္ေၾကာင္း စရွင္းႏိုင္ခဲ့လို႕ ေတာ္ေသးရဲ႕လို႕ ေတြးမိပါတယ္။

(အခု ဂ်ပန္မွာ ျမန္မာျပည္က နတ္ပြဲ က်င္းပဖို႕ စီစဥ္ေနတယ္ ၾကားရ၊ ဖတ္ရေတာ့ စိတ္ထဲ မသက္မသာ ျဖစ္မိတယ္ဗ်ာ။ ကုိယ့္ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူသိထင္ရွား ျဖစ္ေအာင္ ျမႇင့္တင္ (promote လုပ္) ဖို႕ အေၾကာင္းခ်င္းရာေတြ မ်ားစြာရွိပါရက္နဲ႕ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုပြဲမ်ိဳးကိုမွ ကမၻာသိ၊ ဂ်ပန္သိ လုပ္ခ်င္ၾကတယ္ မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ခ်ာတိတ္ ေတြ႕စက ေျပာသလိုမ်ား ထင္မွတ္မွားၾကရင္...)

တကယ္ေတာ့ student partnership program အစီအစဥ္ကို ေလွ်ာက္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ အေနနဲ႕ ဘာမွလုပ္ဖို႕ တာ၀န္ (obligations) မရွိပါဘူး။ တကၠသိုလ္က ႏိုင္ငံျခားသားေက်ာင္းသားနဲ႕ အဲဒီႏိုင္ငံကို စိတ္၀င္စားတဲ့ ေက်ာင္းသားနဲ႕ကို ခ်ိတ္ဆက္ေပးရံု သက္သက္ပါပဲ။ တစ္ေခါက္ႏွစ္ေခါက္ပဲ ေတြ႕လိုကေတြ႕၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီခ်ိတ္ဆက္မွဳ ကတစ္ဆင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးမွဳ ရွိရင္ ရွိသလို၊ လိုသလို ေရွ႕ဆက္ႏိုင္တဲ့ အစီအစဥ္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ေတြ႕ရင္ အမ်ားဆံုး သြားျဖစ္တာက ဂ်ပန္အေခၚ ႏိုမီဟိုးဒိုင္ (nomihoudai - all you can drink) အ၀ေသာက္ ဆိုင္ေတြပါပဲ။ ဘီယာခ်ည္းပဲ သီးသန္႕ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဆိုင္ေတြ ရွိသလို၊ alchoholic drinks မ်ိဳးစံုနဲ႕ အစားအစာ တြဲဖက္ပါ၀င္တဲ့ (course set) ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဂ်ပန္မွာက ေယဘုယ်အေနနဲ႕ မိနစ္ (၉၀)၊ မိနစ္ (၁၂၀) စတဲ့ ႏိုမီဟိုးဒိုင္ကို အျမည္းမ်ိဳးစံု (၆) မ်ိဳး၊ (၇) မ်ိဳး (course set) နဲ႕ တြဲဖက္ထားၿပီး ယန္း ၃၀၀၀၊ ၄၀၀၀ ၀န္းက်င္ စသျဖင့္ ကုန္က်ပါတယ္။ ဒီလို အစီအစဥ္မ်ိဳးေတြ ေခတ္စားပါတယ္။ စားခ်င္သေလာက္စား (အ၀စား) (all you can eat) ဆိုရင္ေတာ့ ဂ်ပန္လို တာဘဲဟိုးဒိုင္ (tabehoudai) လို႕ ဆိုပါတယ္။

(အာရုဗိုက္တို၊ ႏိုမီဟိုးဒိုင္၊ တာဘဲဟိုးဒိုင္ ကို ျမန္မာလို အနီးစပ္ဆံုး အသံထြက္ ေပါင္းထားတာပါ။ ျပင္ဆင္ေပးႏိုင္ပါတယ္။)

ဒီသူငယ္ခ်င္းက အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းသားျဖစ္လို႕ သူကတစ္ဆင့္ သူ႕ဌာနက ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ပါ ကၽြန္ေတာ္ နယ္ပယ္ခ်ဲ႕ထြင္ၿပီး ခင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း အသစ္ေတြ အမ်ားႀကီး ထပ္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေတြ မၾကာခဏ ႏိုမီဟိုးဒိုင္ သြားျဖစ္ၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ တျခား ကၽြန္ေတာ္ေလ့လာလိုတဲ့ (explore လုပ္ခ်င္တဲ့) ေနရာေတြ ဒီသူငယ္ခ်င္းနဲ႕ အခါအားေလ်ာ္စြာ သြားျဖစ္တယ္ေပါ့။

သူ႕အေၾကာင္း နည္းနည္းေျပာျပရရင္ ဒီသူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ (၇) ႏွစ္ေလာက္ ငယ္ပါတယ္။ မဟာတန္း ေက်ာင္းသားပါပဲ။ မိဘက ခ်မ္းသာတယ္။ အေဖက ဆရာ၀န္လို႕ သိရၿပီး၊ အိုဆာကာ ဇာတိပါ။ ဒီေနရာမွာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက လူေတြရဲ႕ ေဖာ္ေရႊမွဳကို သံုးသပ္ခ်င္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ အားလပ္ရက္တိုင္း ဂ်ပန္ျပည္တြင္း ခရီးထြက္ေလ့ရွိေတာ့ ေတြ႕ဆံုေျပာဆို ဆက္ဆံဖူးတဲ့ ဂ်ပန္တိုင္းမွာ အိုဆာကာေန ဂ်ပန္မ်ားကေတာ့ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြအေပၚ အေတာ္ေဖာ္ေရႊ သေဘာေကာင္း ၾကေၾကာင္း သတိထားမိ ပါတယ္။ ဥပမာ - လမ္းေပ်ာက္ ေနရင္ေတာင္ လိုရာအရပ္အထိ တကူးတက လိုက္ပို႕ေပးတာ မၾကာခဏ ႀကံဳဖူးပါတယ္။ တိုက်ိဳလို ေနရာမ်ိဳးမွာ လမ္းေမးရင္ေတာင္ ေရွာင္ထြက္သြားတာ အမ်ားႀကီးပါ။

သူငယ္ခ်င္းက ဂ်ပန္ထဲမွာ ရွာမွရွား၊ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ လံုး၀မလုပ္တဲ့ သူေဌးသားပါ။ အိမ္က သူ႕ကို အျပည့္အ၀ ေထာက္ပံ့ပါတယ္။ ေနာက္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ဒီခ်ာတိတ္က အနည္းဆံုး ႏိုင္ငံျခား တစ္ႏိုင္ငံေတာ့ မိဘစရိတ္နဲ႕ လည္စၿမဲပါ။ သူ႕ကိုယ္ သူေတာ့ သူက

I am a poor boy from developed country

လို႕ ဆိုပါတယ္။ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္မွ ေကာင္းေကာင္း မဆိုတတ္ေပမယ့္ electric ဂီတာႀကီး တကားကားနဲ႕၊ တီးခိုင္းလို႕ကေတာ့ မေမာတမ္း တီးျပတတ္ပါတယ္။

ေနာက္တိုက္ဆိုင္တာက သူနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ ေမြးလ တစ္လတည္းမွာ ေမြးရက္က ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ပါ။ ခင္မင္စရာ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ကေတာ့ ဂ်ပန္လူငယ္ အမ်ားစုမွာ ေတြ႕ရတဲ့ မလိမ္ညာတတ္တဲ့ အခ်က္ပါပဲ။

တစ္ခါက ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႕အထိမ္းအမွတ္နဲ႕ အိမ္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ စားၾကေသာက္ၾကေတာ့ သူက လက္ေဆာင္ယူလာပါတယ္။ လက္ေဆာင္ဖြင့္ၾကည့္အၿပီး စကားစျမည္ ေျပာေနရင္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က အမွတ္မထင္ မင္း ဒီလက္ေဆာင္ ဘယ္က ၀ယ္သလဲလို႕ ေမးမိပါတယ္။ သူက ငါ၀ယ္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ ငါႀကိဳက္လို႕ ၀ယ္ထားတဲ့ ငါ့ဟာ၊ ငါ့ပစၥည္း အေဟာင္းပါ။ မင္းကို လာခါနီး ေပးခ်င္တာနဲ႕ ယူလာတာလို႕ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း လူေတြေရွ႕မွာ ျပန္ေျဖပါ တယ္။ သူေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ထက္ ဒီလိုရိုးသားမွဳမ်ိဳးက ပိုတန္ဖိုးထားစရာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ၀ါသနာတူတာကေတာ့ သူလည္းပဲ DVD ရုပ္ရွင္ေတြ စြဲစြဲလမ္းလမ္း သေဘာက်တာပါပဲ။ သူ႕အေခြေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ကို ငွားၿပီးရင္ ဘယ္ေတာ့မဆို မေမ့မေလ်ာ့ လာျပန္ျပန္ ေတာင္းတတ္ၿပီး၊ ေပ်ာက္သြားၿပီလို႕ေနာက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ခင္ခင္ အေခြဖိုး တကယ္ ျပန္ေလ်ာ္ခိုင္းပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးမွာ လံုး၀ အားနာတာ မရွိပါဘူး။

သူ႕ပါေမာကၡက မဟာဘြဲ႕က်မ္းနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ႀကိမ္းေမာင္းလိုက္တိုင္း ႏိုမီဟိုးဒိုင္ သြားဖို႕ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႕ လာလာေခၚလို႕ တခါတေလ သူေၾကာင့္လဲ ပိုက္ဆံ အေတာ္ကုန္ရပါတယ္။ ဂ်ပန္မွာက အျပင္ဆိုင္မွာ စားေသာက္ၾကမယ္ဆိုရင္ သူငယ္ခ်င္း မေျပာနဲ႕ ရည္းစားေတာင္ ကိုယ့္ပိုက္ဆံကိုယ္ရွင္း စားၾကတာမို႕ သူမ်ားအတြက္ ၀န္မပိေပမယ့္၊ စားစရိတ္က အနည္းဆံုး တစ္ခါ အျပင္ထြက္ ယန္း ၃၀၀၀ (အေမရိကန္ေဒၚလာ ၃၀ ခန္႕) မဟုတ္ပါလား...

သူ နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အခါအခြင့္ သင့္တိုင္း သတင္းအခ်က္အလက္ ဖလွယ္ရင္း (information sharing လုပ္ရင္း) အက်ိဳးရွိမယ့္ ပညာေရးဆိုင္ရာ ေဆြးေႏြးပဲြ (academic symposium) ေတြ သိျဖစ္၊ တက္ျဖစ္ ၾကပါတယ္။ အခုအခ်ိန္အထိ ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို က်ဴတာ မေပးပါ။ အခုမွ ေပးရင္လည္း မလိုအပ္ေတာ့တာ အမွန္ပါ။ က်ဴတာ မရခဲ့ေပမယ့္ student partnership program ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အေပၚယံ မဟုတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ တိုးခဲ့ပါတယ္။

ဂ်ပန္မွာ (home stay) ကလြဲလို႕ ေတာ္ရံုတန္ရံု မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းကို အိမ္ေခၚၿပီး ေကၽြးေမြးတာ နည္းပါးၾကတဲ့ အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အိမ္အလည္ေခၚၿပီး ဘီယာတိုက္၊ ဂ်ပန္စာေတြ ေကၽြးဖို႕ ၀န္မေလးတဲ့၊ ေနာက္ အကူညီလိုရင္ လိုလိုလားလား ေပးခ်င္တဲ့ ဂ်ပန္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းပါ။

lonetone
၂၀၁၀ စက္တင္ဘာလ (၂၅) ရက္