ဂ်ပန္ လူငယ္ဘ၀၊ အခ်စ္၊ အလြမ္း၊ ဆန္းၾကယ္မွဳေတြကို ထင္ဟပ္တဲ့ Murakami ၀တၳဳမ်ား မိတ္ဆက္

(Haruki Murakami ရဲ႕ Norwegian Wood ၀တၳဳစာအုပ္)

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ ေရာက္ေနၿပီး၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ သူတို႕၀န္းက်င္မွာ လွဳပ္ရွားသြားလာ လုပ္ကိုင္ေနပါေစ၊ ဂ်ပန္စကားကို လိပ္ပတ္လည္ ေအာင္ မေျပာႏိုင္၊ ဂ်ပန္စာလည္း ေကာင္းေကာင္း မဖတ္တတ္၊ ေနာက္ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြနဲ႕ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံေပါင္းသင္းမွဳ (socialize) မလုပ္ရင္ ဂ်ပန္ေတြရဲ႕အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိဖို႕ မလြယ္ပါဘူး။ ဂ်ပန္မွာ လက္ရွိေရာက္ေနခိုက္မို႕ ဂ်ပန္ ဥပမာ ေပးလိုက္ေပမယ့္ အျခားႏိုင္ငံမ်ားမွာလည္း ေယဘုယ်အားျဖင့္ အတူတူပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဂ်ပန္စာကို အသက္ကယ္ အဆင့္ (survival Japanese) ေလာက္သာ ေလ့လာထားတာမို႕၊ သူတို႕အေၾကာင္း သိေအာင္ အျခားနည္းလမ္းေတြ ရွာေဖြရပါတယ္။ နည္းလမ္းေတြထဲက တစ္ခုကေတာ့ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို၊ ဂ်ပန္နဲ႕ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္စာေပေတြ၊ ရုပ္ရွင္ေတြ ရွာေဖြဖတ္ရွဳ၊ ၾကည့္ရွဳျခင္းပါပဲ။ ဒီလိုေလ့လာစူးစမ္းရင္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက် ႏွစ္သက္တဲ့ ဂ်ပန္စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ ရလာပါတယ္။ သူကေတာ့ Haruki Murakami ပါ။


(ကိုယ္ပိုင္ Murakami စာအုပ္အခ်ိဳ႕)

ဂ်ပန္မွာ ဘယ္စာအုပ္ဆိုင္ ကိုသြားသြား အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ထားတဲ့ သူ႕ရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္က ႏိုင္ငံျခားသား ေက်ာင္းသားေတြ ဖတ္ဖို႕ ညႊန္းထားတဲ့ စာအုပ္စင္ (International Students' Corner) မွာလည္း သူ႕စာအုပ္ေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕စာအုပ္အခ်ိဳ႕ကို ျမည္းစမ္းၾကည့္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ သူ႕စာအုပ္အခ်ိဳ႕ကို ဖတ္မိအၿပီးမွာ သေဘာက်တာေၾကာင့္ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္တာပါ။


(ေက်ာင္း စာၾကည့္တိုက္က International Students' Corner)

ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႕ တစ္ခါမွ မဖတ္ဖူးေသးတဲ့ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ စာကို စဖတ္မယ္လို႕ စိတ္ကူးရင္ သူ႕ရဲ႕ နာမည္အႀကီးဆံုး စာအုပ္ကို အရင္ ဖတ္ေလ့ရွိတယ္ဗ်။ ကိုယ္ေတြ႕အရ အခ်ိဳ႕ေသာ အဂၤလိပ္၀တၱဳ (fiction) စာေရးဆရာေတြက စာအုပ္တိုင္းမွာ မေကာင္းဘူးဗ်။ မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္ ဘာသာစကား အားနည္းတာလဲ ပါတာေပါ့ဗ်ာ။

ဒါေၾကာင့္ fiction ေတြဖတ္မယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္လည္း မကုန္ရေအာင္ သူတို႕ရဲ႕ နာမည္အႀကီးဆံုး စာအုပ္ကို အရင္ရွာဖတ္ပါတယ္။ ဒီနည္းက နာမည္ႀကီးစာအုပ္ကို ျမည့္စမ္းဖူးသြားသလို၊ ဒီစာေရးဆရာက ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရာမ်ိဳးကို ေရးတတ္တဲ့ စာေရးဆရာလဲ ဆိုတာကိုပါ ေယဘုယ် ခြဲျခားႏိုင္သြားတာေပါ့။ သူ႕အေရးအသားနဲ႕ ဇာတ္လမ္းကို ႀကိဳက္ရင္ ေနာက္ပို္င္း ဆက္ဖတ္၊ မႀကိဳက္ရင္ ရပ္လိုက္ရံုပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ ပထမဦးဆံုး ဖတ္ခဲ့တဲ့ Murakami ရဲ႕ ၀တၳဳက Kafka on the Shore ပါ။ ဂ်ပန္ ေရာက္ခါစက ဖတ္ခဲ့တာပါ။ သူ႕ရဲ႕ နာမည္အႀကီးဆံုး ၀တၳဳလို႕လည္း ညႊန္းၾကပါတယ္။ အိမ္ေျပးလူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေၾကာင္းကို အေျခခံၿပီး ေရးထားတာပါ။ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ ဖတ္လို႕ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလး တစ္ပုဒ္ပါပဲ။ Murakami ရဲ႕ အေရးအသားမွာ ဂ်ပန္ လူငယ္ေတြရဲ႕ ဘ၀ကို ထင္ဟပ္ထားတာ၊ အခ်စ္၊ အလြမ္း ခံစားခ်က္ေတြကို ပီပီျပင္ျပင္ ေရးဖြဲ႕ရံုတင္မက လိင္မွဳဆိုင္ရာ ေရးသားခ်က္ေတြကလည္း အေတာ္ပဲ ပြင့္လင္းတာကို သတိထားမိပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ဆင္ဆာထိမွာ အေသအခ်ာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ရတဲ့ Murakami ရဲ႕ ၀တၳဳေတြ အားလံုးက ဘာသာျပန္ေတြပါ။ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ (Harvard University) လို ကမၻာေက်ာ္တကၠသိုလ္ေတြမွာ ဂ်ပန္စာေပ၊ ဘာသာစကားကို အထူးျပဳေလ့လာ၊ ကၽြမ္းက်င္ၾကတဲ့ ပါေမာကၡမ်ားက ဂ်ပန္ဘာသာကေန ဘာသာျပန္ဆို ထားၾကတာပါ။ ဒါကိုေတာင္

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဂ်ပန္လူမ်ိဳး ပါေမာကၡေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက "တခ်ိဳ႕ဘာသာျပန္မွဳေတြက ဆိုလိုရင္း မေရာက္ဘူး၊ တခ်ိဳ႕ဂ်ပန္စကားလံုးေတြဟာ အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ဆိုလို႕ မရႏိုင္ဘူး" လို႕ ေစာဒဂတက္ ၾကပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္လို ဂ်ပန္စာ မတတ္သူ (Japanese language illiterate) အတြက္ကေတာ့ ဒီလို ဘာသာျပန္ဆိုမွဳ ေတြေၾကာင့္ ဂ်ပန္၀တၳဳေတြနဲ႕ ရင္းႏွီးခဲ့ရလို႕ ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။

Murakami ရဲ႕ အခ်ိဳ႕၀တၳဳေတြက အေတာ္ထူေပမယ့္ အခ်ိဳ႕၀တၳဳေတြကေတာ့ ခပ္ပါးပါး၊ ခပ္တိုတိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေတြ ထဲက After the Quake နဲ႕ After Dark ဆိုရင္ ဇာတ္လမ္းက ခပ္တိုတိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ စာဖတ္သူကို အေတာ္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။

မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေျပာရင္ After the Quake က ၁၉၉၅ ခုႏွစ္က ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ လွဳပ္ခဲ့တဲ့ ကမၻာေက်ာ္ ကိုေဘးငလ်င္ (Kobe Earthquake) ကို အေျခခံၿပီး ေရးထားတာပါ။ ကိုေဘးငလ်င္ လွဳပ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္က (၁၀) တန္းေက်ာင္းသား ဆိုေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနပါတယ္။ ဒီ၀တၳဳ ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ ျမန္မာ့အသံက ငလ်င္သတင္းကိုေတာင္ ျပန္မွတ္မိသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ၀တၳဳဖတ္အၿပီးမွာေတာ့ ကိုေဘးကို မၾကာခဏ ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္လည္း၊ မသြားျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိုေဘးငလ်င္ျပတိုက္ (Kobe Earthquake Museum) ကို အေရာက္သြားခဲ့တယ္။ အေတာ္ ဗဟုသုတရပါတယ္။ ဂ်ပန္ေရာက္ မိတ္ေဆြမ်ား မေရာက္ေသးရင္ သြားဖို႕ ႀကံဳတုန္း တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။


(ကိုေဘးငလ်င္ျပတိုက္ - Kobe Earthquake Museum)


(ငလ်င္လွဳပ္ခဲ့တဲ့ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ နဲ႕ ကိုေဘးငလ်င္ျပတိုက္)

After Dark ကေတာ့ တိုက်ိဳက တစ္ညတာ အျဖစ္အပ်က္ကို ေရးထားတာပါ။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ နာမည္ႀကီး အခ်စ္ဟိုတယ္ (Love Hotel) အေၾကာင္းလည္း ထည့္သြင္းေရးထားလို႕၊ ကိုယ္တိုင္မေရာက္ဖူးေသးရင္ စာအုပ္ထဲကေန အေရာက္ သြားႏိုင္ၾကပါတယ္။

Murakami ရဲ႕ မၾကာေသးခင္ကမွ ဂ်ပန္ဘာသာနဲ႕ ထုတ္ခဲ့တဲ့ 1Q84 ဆိုရင္ ဂ်ပန္မွာ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး ၀ယ္ယူခဲ့ၾကၿပီး၊ ႏွစ္ပတ္အတြင္း မွာတင္ပဲ အုပ္ေရ တစ္သန္း ေရာင္းရတယ္လို႕ The Japan Times သတင္းစာက ဆိုပါတယ္။


(The Japan Times သတင္းစာပါ 1Q84 စာအုပ္အညႊန္း)

Kafka on the Shore လို ေနာက္ထပ္ နာမည္ႀကီးတဲ့ စာအုပ္ကေတာ့ ၁၉၈၇ မွာထုတ္ခဲ့တဲ့ Norwegian Wood ပါ။ ဒီစာအုပ္ေၾကာင့္ Haruki Murakami ဆိုတဲ့ နာမည္တစ္လံုး ရၿပီး၊ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကား လာတာပါ။ ဂ်ပန္ျပည္တြင္းမွာတင္ အုပ္ေရ (၁၀) သန္း နဲ႕ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ဘာသာျပန္ဆိုၿပီး အုပ္ေရ (၂) သန္းေက်ာ္ ေရာင္းၿပီးၿပီတဲ့ဗ်။

ျမန္မာ့လူဦးေရရဲ႕ ႏွစ္ဆေက်ာ္ ရွိတဲ့၊ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ စာဖတ္အားကို ဒီေနရာမွာ အသိအမွတ္ျပဳ ရမယ္ဗ်။ ျမန္မာ့လူဦးေရ သန္း ၅၀ ေက်ာ္မွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ (၀တၳဳ ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ၀တၳဳမဟုတ္ေသာ စာေပပဲ ျဖစ္ျဖစ္) ကို အုပ္ေရ ေထာင္ဂဏန္း၊ ေသာင္းဂဏန္း ကုန္ဖို႕၊ ထုတ္ေ၀ႏိုင္ဖို႕ မနည္း ၾကိဳးစားရေၾကာင္း ၾကားရတာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ စာဖတ္နည္းေန ေသးေၾကာင္း နဲ႕ ဆုတ္ယုတ္မွဳကို အထင္အရွား ျပတာပါပဲ။

Norwegian Wood ကေတာ့ ရုပ္ရွင္အျဖစ္ မၾကာခင္ မွာၾကည့္ရေတာ့မွာပါ။ ဒီဇာတ္လမ္းကို ရုပ္ရွင္ရိုက္မယ့္ ဒါရိုက္တာကေတာ့ ရိုက္ကူးခြင့္ရဖို႕ Murakami နဲ႕ ေလးႏွစ္ၾကာ ခက္ခက္ခဲခဲ ညွိႏွိဳင္းခဲ့ရတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။


(မၾကာခင္ ၾကည့္ရေတာမယ့္ Norwegian Wood ရုပ္ရွင္)

စာေရးဆရာနဲ႕ မိတ္ဆက္ရရင္၊ Murakami ကို ၁၉၄၉ ခုႏွစ္မွာ က်ိဳတိုမွာ ေမြးခဲ့ၿပီး၊ အခုလက္ရွိ တိုက်ိဳနားမွာ ေနတယ္လို႕ ဘာသာျပန္စာအုပ္ေတြရဲ႕ အစမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕စာအုပ္ေတြကို ဘာသာစကားေပါင္း (၄၀) ေက်ာ္ဘာသာျပန္ဆို ၿပီးၿပီ္လို႕လည္း ဆိုတယ္ဗ်။ (ဆင္ဆာလြတ္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕စာအုပ္ေတြကို ဘာသာျပန္ ခ်င္ပါေသးတယ္။)

သူ႕ကို စာေပေ၀ဖန္ေရး ပုဂၢိဳလ္မ်ားက စာေပ ႏိုဘယ္လ္ဆု (Noble Prize) ေပးဖို႕အထိေတာင္ ေထာက္ခံေရးသားၿပီး၊ တခ်ိန္မွာ ရဖို႕ အလားအလာ ရွိတယ္လို႕ ခန္႕မွန္းထားၾကပါတယ္။ Murakami ဟာ ၀တၳဳေရး စာေရးဆရာ သက္သက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ျဖစ္ရပ္မွန္စာအုပ္ အပါအ၀င္Truman Capote, John Irving စတဲ့ ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာ အခ်ိဳ႕ရဲ႕ စာအုပ္ေတြကိုလည္း ဂ်ပန္ဘာသာကို ျပန္ဆိုခဲ့ပါေသးတယ္။


(Haruki Murakami)

Murakami ရဲ႕ ၀တၳဳေတြဟာ ဂ်ပန္လူငယ္ေတြရဲ႕ သေဘာ သဘာ၀ကို ထင္ဟပ္တယ္။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ဆန္းၾကယ္တယ္။ ၀တၳဳဆိုေပမယ့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို ေနာက္ခံထား ေရးသားထားလို႕ ဂ်ပန္အေၾကာင္းလည္း ပိုသိရပါတယ္။ ေနာက္ ကိုယ္လွဳပ္ရွားသြားလာေနတဲ့ ၀န္းက်င္ေနရာေတြ (ဥပမာ၊ ဂ်ပန္က နာမည္ေက်ာ္ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ၊ စုရပ္ဘူတာေတြက အစ) ကို နာမည္နဲ႕တကြ ထည့္သြင္းေရးထားလို႕ ဂ်ပန္ေရာက္ မိတ္ေဆြမ်ား စိတ္၀င္စားမယ္ ထင္ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးအခ်က္ကေတာ့ အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ရာမွာ ရိုးရိုးရွင္းရွင္း လြယ္လြယ္ကူကူ ျပန္ဆိုထားလို႕ နားလည္လြယ္ၿပီး၊ စာဖတ္သူေတြကို အဂၤလိပ္စာ တိုးတက္ေစမွာ မလြဲပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ား အလုပ္ခြင္တာ၀န္ေတြ၊ ေက်ာင္းစာေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ ၀တၱဳမဟုတ္တဲ့ (non-fiction) စာအုပ္ေတြ ဖတ္ၿပီး ေခါင္းရွဳပ္ေနခဲ့မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ Murakami ရဲ႕ ၀တၳဳေတြကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဖတ္ရင္း အပ်င္းေျပ၊ ပညာရဖို႕ ညႊန္းလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။

Lonetone
၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ (၂၆) ရက္

(ဒီပို႕စ္ ေရးအၿပီးမွာပဲ (ဆရာ) ျမတ္သစ္ ဘာသာျပန္ထားတဲ့ Murakami ရဲ႕ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို စကား၀ါေျမ (ျမန္မာ ebooks ဆိုဒ္) မွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ရွာေတြ႕ပါတယ္။ စိတ္၀င္စားသူမ်ား ကိုယ္တိုင္ရွာေဖြ ဖတ္ရွဳႏိုင္ေၾကာင္းပါ။)

စာဖတ္ခန္း၊ စာဖတ္၀ါသနာ နဲ႕ စာအုပ္ဆိုင္မ်ား

(ကေမၻာဒီးယားႏိုင္ငံက တပိုင္တႏိုင္ Book Cafe အိမ္ဆိုင္မ်ား)

ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ လုပ္ခ်င္၊ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အရာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိပါတယ္။ အဲဒီအထဲက ဆႏၵတစ္ခုကေတာ့...တပိုင္တႏိုင္ စာဖတ္ခန္းေလး တစ္ခု တည္ေထာင္ခ်င္တာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ၊ လူငယ္ေတြ စာေတြဖတ္ဖို႕ လိုေသးတယ္ဗ်ာ။ စာေတြ မဖတ္ေတာ့ မသိ၊ မသိေတာ့... ပိုဆိုးေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလိုေျပာလို႕ မင္းကေကာ စာေတြ ဘယ္ေလာက္ဖတ္ေနလို႕လဲ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား သိေနလို႕လဲလို႕ ေမးရင္ေတာ့...ကၽြန္ေတာ္လည္း ႀကိဳးစားၿပီးသာ ဖတ္ေနတာ၊ ခ်ျပေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားတဲ့ အေရအတြက္တစ္ခု အထိ မဖတ္ျဖစ္ေသးဘူး၊ ဘာမွ ေျပာပေလာက္ေအာင္ မသိေသးဘူးလို႕ပဲ ဆိုရမွာပါ။

စာဖတ္ခန္းတစ္ခု လုပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကူးရဲ႕အစ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စာဖတ္၀ါသနာပါမွဳက စတာပဲလို႕ ဆိုရမွာပဲ။

ငယ္ငယ္ကတည္းက စာဖတ္၀ါသနာပါေတာ့ စာေတြ အစံုဖတ္တယ္။ အစံုဖတ္ေတာ့ အေတြးစံုတာေပါ့။ စာဖတ္တာကို အားေပးတဲ့၊ အျမင္က်ယ္တဲ့၊ အင္ဂ်င္နီယာ အေဖက ကၽြန္ေတာ္တို႕ေမာင္ႏွစ္မေတြကို ဘယ္စာကို ဖတ္ရမယ္၊ ဘယ္စာကို မဖတ္ရဘူးလို႕ တားျမစ္္ခဲ့တာ မရွိခဲ့ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ မွတ္မွတ္ရရ ၆ တန္း၊ ၇ တန္းေလာက္တုန္းကေတာ့ နီေလးေမာင္ရဲ႕ မွဳခင္းစာအုပ္၊ ဦးႏုရဲ႕ ကာမတ႑ာ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ေနတာေတြ႕ေတာ့၊ ငယ္ေသးလို႕ သိပ္မဖတ္ေစခ်င္ေၾကာင္း အရိက္အျမြက္ေလာက္ ေျပာဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အေဖက ဘာေၾကာင့္ မဖတ္ေစခ်င္တာလည္းဆိုၿပီး သိခ်င္လို႕၊ စူးစမ္းၿပီး ပိုလို႕ေတာင္ ဖတ္ျဖစ္သြားပါေသးတယ္။

လိုရင္းကို ဆက္ရရင္ ဒီလိုစာဖတ္၀ါသနာပါေတာ့ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ေတာ့တာေပါ့။ ရသမွ် မုန္႕ဖိုး၊ ရွိတဲ့ပိုက္ဆံ ကုန္ေအာင္ စာအုပ္၀ယ္ပစ္တယ္။ စာအုပ္ေတြ ျမင္ေနရရင္ ေပ်ာ္တယ္။ စာအုပ္ေတြကို ဖုန္သုတ္ၿပီး၊ တသသ လုပ္ေနရရင္ ေပ်ာ္တယ္။ အဲဒီေလာက္ကို စာအုပ္ေတြကို ႀကိဳက္တာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆရာတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတယ္ မင္းက bibliophile တဲ့။ အဓိပၸာယ္က bibliophile = a person who loves or collects books ၊ စာဂ်ပိုးလို႕ ဆိုၾကတဲ့ bookworm နဲ႕ေတာ့ အဓိပၸာယ္ အနည္းငယ္ ကြာပါတယ္။ (bookworm = a person who reads a lot)

ဒါ့ေၾကာင့္ အိမ္မွာလည္း စာအုပ္ေတြ မ်ားသထက္ မ်ားလာပါတယ္။ ဒီလိုမ်ားလာေတာ့ သိပ္မဖတ္ၿဖစ္တဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြ၊ အေဖတို႕လက္ထက္က စာအုပ္ေဟာင္းေတြကို အိမ္အၿပင္ဘက္ အခန္းတစ္ခန္းမွာ ခြဲထားျဖစ္ေတာ့ တဗီဒီုလံုး ခ်စားခံရတယ္။ ေအာင္သန္းရဲ႕ ေအာင္ဆန္း စာအုပ္အပါအ၀င္ စာအုပ္ေဟာင္း၊ စာအုပ္ေကာင္းေတြ ပါသြားတယ္။ အေတာ့္ကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့တာပဲ။

ကိုယ့္စာအုပ္ေတြ ပ်က္စီးမွ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တယ္ မထင္ပါနဲ႕။ ဆရာမႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ (သူလိုလူ လို႕ ထင္တာပဲ) ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္ရဲ႕ စာအုပ္ ေသတၱာ (၄) ေသတၱာေလာက္ ခ်စားခံရတယ္ဆိုတဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဖတ္ရေတာ့ ရင္ထဲနင့္ၿပီး၊ အဲ့ဒီရက္ပိုင္း ထမင္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမစားႏိုင္ဘူး။ အဲဒီစာအုပ္ ျပန္ဖတ္ျဖစ္တိုင္းလည္း စာအုပ္ေတြ ပ်က္စီးတဲ့ အေၾကာင္းဖတ္ရရင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနတုန္းပါပဲ။

ဆိုလိုခ်င္တာက စာအုပ္ေတြကို ခ်စ္ရတာ တန္ဖိုးႀကီးပါတယ္။ အၿမဲထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေနဖို႕လဲ လိုတာပါပဲ။ မထိန္းသိမ္းႏိုင္တာနဲ႕ ကိုယ္တန္ဖိုးႀကီးေပးၿပီး ၀ယ္ထား၊ စုထားရတဲ့ စာအုပ္ေတြဟာ တခဏအတြင္း အနိစၥသေဘာနဲ႕ ကိစၥေခ်ာ ကုန္တာကိုး။

ေနာက္ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ (၇) ႏွစ္ေလာက္ကစလို႕ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္မွာ မေနရေတာ့ပါဘူး။ ပထမ ကေမၻာဒီးယားကို အလုပ္ကိစၥနဲ႕ သြားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ ထိန္းသိမ္းမွဳေအာက္က စခြဲရေတာ့တာပဲ။ ဒါေတာင္ မျဖစ္မေနဖတ္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္ေတြကို ေဒၚလာေစ်းႀကီး ေပါင္ပို ေပးၿပီး၊ ကေမၻာဒီးယားအထိ သယ္ခဲ့ေသးတယ္။ ဥပမာ - ဆရာႀကီးတက္တိုးရဲ႕ ဟိုးအရင္က ထုတ္တဲ့ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ အဘိဓာန္ (၂) အုပ္တြဲ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သြားသြား အၿမဲပါေအာင္ ေခၚစၿမဲပါပဲ။ (အခုေတာ့ ဂ်ပန္က ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေက်ာင္းက Study Room မွာ မိန္႕မိန္႕ႀကီးေပါ့။)


(ကေမၻာဒီးယားက ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္မ်ား)

ကေမၻာဒီးယားမွာ ေရာက္ေနတုန္းက ရန္ကုန္အိမ္ကို ဖုန္းဆက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ေတြကို အေမတို႕ေတြ ေကာင္းေကာင္းထိန္းသိမ္းရဲ႕လား ဆိုတာ ခဏခဏ ေမးလို႕ အေမကေတာင္ စိတ္တိုပါတယ္။ ဒါေတာင္ ကေမၻာဒီးယား မထြက္ခင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေမာင္ႏွစ္မေတြ အေဖ့ေက်းဇူးနဲ႕ စုထားတဲ့၊ စနစ္တက် တဲြထားတဲ့ ျမန္မာတိုင္းမ္ (စထြက္ကတည္းက စုထားတဲ့ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ) စာေစာင္ေတြ၊ မဂၢဇင္းအစံုေတြ (အုပ္ေရ၊ ေစာင္ေရ ၅၀၀ နီးပါးလို႕ မွတ္မိပါတယ္) ကို ျပန္ၾကားေရးေအာက္က မရမ္းကုန္း ျပန္၊ဆက္ စာဖတ္ခန္းကို လွဴျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။

ေနာက္ၿပီး ရန္ကုန္ကအိမ္က ေဆာက္ထားတာ ႏွစ္ သံုး၊ ေလးဆယ္ေလာက္ ရွိတဲ့အျပင္၊ ေဆာက္ထားတာ ပံုစံမက်ေတာ့ အမိုးဘယ္ေလာက္ျပင္ျပင္ ခဏခဏ မိုးယိုတတ္လို႕ မိုးရာသီေရာက္တိုင္း၊ မိုးသည္းတိုင္း ငါ့စာအုပ္ေတြေတာ့ အေကာင္းအတိုင္း ရွိေသးရဲ႕လား လို႕လည္း မၾကာခဏ ပူပန္မိေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ေလာက္ ကေမၻာဒီးယားက ျပန္ေရာက္ေတာ့ စာအုပ္ေတြ စစ္ၾကည့္ေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ား အေျခအေန ေကာင္းပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္မရွိတုန္းမွာ အေမတို႕ အစ္မအလတ္တို႕က အသံုးမလိုတဲ့ အခ်ိဳ႕ စာအုပ္ေတြ ရွင္းတယ္၊ လႊင့္ပစ္တယ္လို႕ေတာ့ သိရပါတယ္။

ျပန္လာေတာ့ စာအုပ္ေတြစစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ထားခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြထဲမွာ အဖိုးေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ (၃) အုပ္ ေပ်ာက္ေနတယ္လို႕ မွတ္မိပါတယ္။ အဖိုးေလးက အရင္တုန္းက အေခၚအေ၀ၚနဲ႕ ေျပာရင္ ခ်င္း၀ိေသသတိုင္းမွာ ရာထူးႀကီး ထမ္းေဆာင္ တာ၀န္ယူခဲ့သူပါ။ (အရင္တုန္းက ခ်င္းကို ျပည္နယ္လို႕ မေခၚဘဲ တိုင္းလို႕ေခၚတာ သမိုင္း စိတ္၀င္စားသူေတြ မွတ္မိၾကမွာပါ။ အခုေခတ္ဆိုရင္ေတာ့ သူတာ၀န္ယူခဲ့တဲ့ဌာနက ျပည္ထဲေရးေအာက္က အေထြေထြအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဌာနလို႕ နားလည္ပါတယ္။) စစ္ႀကီးအတြင္းက သူ႕ျဖစ္ရပ္ေတြ၊ သူတာ၀န္ယူရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဒိုင္ယာရီေရးထားတာ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အေတာ့္ကို အဖိုးတန္တဲ့ စာအုပ္ပါပဲ။ စစ္ေလယာဥ္ေတြလာၿပီး၊ ဗံုးေတြက်ဲလို႕ ဗံုးခိုက်င္းထဲ ၀င္ရတာ အစ ေရးထားလို႕ သူ႕လက္ေရးက ဖတ္ရခက္ေပမယ့္၊ တစ္ခ်ိန္ အင္မတန္ တန္ဖိုးရွိမယ့္ စာအုပ္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းထားခဲ့တာပါ။ ျပန္လာေတာ့ ဘယ္သူ႕မွ လႊတ္မပစ္ဘူး၊ သတိေတာင္မထားမိဘူး ဆိုေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ ရွာလို႕ မရေတာ့လို႕ အေတာ့္ကို စိတ္ထိခိုက္မိတယ္။ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္က အမွတ္တမဲ့ၾကည့္ရင္ သာမန္မွတ္စုစာအုပ္ၾကမ္းနဲ႕ ဘာမွမကြာဘဲကိုး။ မွားၿပီး ပစ္တဲ့အထဲမွာ ပါသြားတယ္လို႕ ထင္မိတယ္။ ထပ္ေတာ့ ရွာၾကည့္ေနမိဦးမွာပါပဲ...

ဒီလိုနဲ႕ ကေမၻာဒီးယားမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ၿမဲ၊ ၀ယ္ေနဆဲ၊ စုၿမဲ၊ စုေနဆဲ ပါပဲ။


(ကေမၻာဒီးယားက ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္မ်ား)

ကေမၻာဒီးယားေရာက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း အဂၤလိပ္လို ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြ ပိုမ်ားလာပါတယ္။ ၂၀၀၃ ၀န္းက်င္ေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ ကေမၻာဒီးယား မသြားခင္က အဂၤလိပ္စာအုပ္ဆိုရင္ အဂၤလိပ္စာ တိုးတက္ဖို႕အတြက္ ေရးတဲ့ English Learning စာအုပ္ေတြသာ အဖတ္မ်ားပါတယ္။ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို အဂၤလိပ္စာ သိပ္ေတာ္ေစခ်င္တာကိုး။

အဂၤလိပ္စာနဲ႕ ပတ္သက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အဖြားရင္းက အင္မတန္ ေတာ္တယ္လို႕ သိရပါတယ္။ သူ႕အခ်ိန္အခါတုန္းက ႏိုင္ငံျခားသြား ပညာသင္ၾကတာရွားလို႕ အဂၤလန္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္ခဲ့တဲ့ အဖြားကို ဘိလပ္ျပန္လို႕ေတာင္ တခမ္းတနား ေခၚရေၾကာင္း ပံုျပင္ဆန္ဆန္ ၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။၊ ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ အဂၤလိပ္စာ အေမြေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေျမးေတြ ေကာင္းေကာင္း မရခဲ့ပါဘူး။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္မွာ အသက္ ၇၅ ႏွစ္အရြယ္နဲ႕ သူဆံုးခဲ့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ ၁၀ ႏွစ္သားပဲ ရွိေသးတာကိုး။ အစ္ကို၀မ္းကြဲက Journey ကို ဂ်ံဳးနီး လို႕အသံထြက္ရင္၊ ကၽြန္ေတာ္ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀က tetanus (ေမးခိုင္ေရာဂါ) ကို တီေတးနပ္ လို႕ အသံထြက္ရင္၊ အေမက မင္းအဖြားသာရွိရင္ အူတက္ေအာင္ရီမယ္ ဒါမွမဟုတ္ လဲေသလိမ့္မယ္လို႕ ေျပာဖူးတာေတာ့ မွတ္မိပါေသးတယ္။

အေမေျပာဖူးလို႕ အဖြား မၾကာခဏ စာအုပ္ငွားဖတ္ဖူးတယ္ဆိုတဲ့ FMI နဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေလာက္က သိဂႌေမာ္ စာအုပ္ဆိုင္ (လမ္းနံပါတ္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး၊ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ကေတာ့ ကုလားစပ္လို႕ မွတ္မိပါတယ္) ကိုလည္း သြားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ထင္သေလာက္ေတာ့ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေခတ္က USIS နဲ႕ BC (British Council) ေခတ္ကိုး။ သိဂႌေမာ္ကို သြားေတာ့၊ အေမတို႕ ေျပာလို႕ ၾကားဖူးေနတဲ့ Sidney Sheldon တို႕၊ Jeffrey Archer တို႕၊ Denielle Steel တို႕ကို ေတာ့ စဖတ္မိၿပီး Sidney Sheldon ရဲ႕ ၀တၳဳအခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ ႀကိဳက္တတ္ခဲ့ပါၿပီ။

ေနာက္ ႏိုင္ငံတကာ သတင္းေတြ၊ (Documentary) သတင္းမွတ္တမ္းကားေတြ၊ ရုပ္ရွင္ေတြကို သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္၊ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႕ သတင္းေတြထဲမွာ၊ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ကမၻာ့ႏိုင္ငံႀကီးေတြက စာအုပ္ဆိုင္ႀကီးေတြ အေၾကာင္း သိရျမင္ရၾကားရ တဲ့အခါတိုင္းလည္း သိပ္ကို အားက်မိပါတယ္။

ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ အခ်ိဳ႕စာအုပ္အေရာင္းဆိုင္ေတြမွာ စာဖတ္သူေတြကို စိတ္ၾကိဳက္နားေနၿပီး၊ ေရြးခ်ယ္ဖတ္ရွဳဖို႕ လုပ္ေပးထားတာ၊ ၀ယ္ခ်င္လည္း၀ယ္၊ မ၀ယ္ခ်င္လည္း ျပန္ႏိုင္တဲ့ ေကာင္းမြန္တဲ့စနစ္ေတြ၊ ေနာက္ Book Cafe ေလးေတြ လုပ္ေပးၿပီး စာဖတ္သူေတြကို ဆြဲေဆာင္တဲ့ အစီအစဥ္ေတြကို သိပ္သေဘာက်ေပါ့။ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ ကမၻာ့ႏိုင္ငံႀကီးေတြရဲ႕ အခ်ိဳ႕စာအုပ္ဆိုင္ေတြက ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ စာအုပ္ေတြ (ေရွးေဟာင္းစာအုပ္ေတြ အပါအ၀င္) ကို e-book ကေန ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႕ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း print out လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့အထိ တီထြင္ၿပီး၊ အေရာင္းျမွင့္တင္ေနတဲ့ သတင္းၾကားရတာ အားတက္စရာပါပဲ။ အစပိုင္းက amazon ေလာက္သာ ၾကားဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္၊ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အေမရိကားက အႀကီးဆံုး စာအုပ္အေရာင္းဆိုင္ျဖစ္တဲ့ Barnes & Noble စာအုပ္ဆိုင္ေတြ အေၾကာင္း စသိလာပါတယ္။


(Wiki က ယူထားတဲ့ Barnes & Noble စာအုပ္ဆိုင္ ဓါတ္ပံု)

ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာျပည္၊ ျပင္ပ ဘယ္ကိုပဲေရာက္ေရာက္ ကၽြန္ေတာ္မျဖစ္မေန စူးစမ္းသြားလာတဲ့ ေနရာေတြထဲမွာ စာအုပ္ဆိုင္ေတြ ပါလာပါေတာ့တယ္။ ဥပမာ - ဘန္ေကာက္ကို ေရာက္တုိင္းလည္း အခ်ိန္လုၿပီး Kinokuniya နဲ႕ Asia Books စာအုပ္ဆိုင္ေတြကို အေျပး သြားစၿမဲပါပဲ။ ဗီယက္နမ္၊ ဟိုခ်ီမင္းစီးတီးမွာ ၂၀၀၅ ေလာက္က ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ စာအုပ္ဆိုင္ အခ်ိဳ႕ကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံထက္ေတာ့ သာေနပါၿပီ။ အိႏၵိယ၊ နယူးေဒလီ ေရာက္တုန္းက ေမႊခဲ့တဲ့ စာအုပ္ဆိုင္ေတြကေတာ့ ထင္သေလာက္၊ ၾကားရသေလာက္ ေစ်းမသက္သာပါဘူး။ (အခ်ိန္ အကန္႕အသတ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္စံုေအာင္ မသြားႏိုင္တာလည္း ပါပါလိမ့္မယ္။)

ကေမၻာဒီးယားအေၾကာင္း ျပန္ေျပာရရင္၊ ဖႏြမ္ပင္မွာေတာ့ အေကာင္းဆံုးစာအုပ္ဆိုင္က Norodom လမ္းမႀကီးေပၚက Monument Books စာအုပ္ဆိုင္ပါပဲ။ သူကေတာ့ စာအုပ္အသစ္ဆိုင္ပါ။ ေစ်းလည္း ႀကီးပါတယ္။ ဘန္ေကာက္က Kinokuniya စာအုပ္ဆိုင္လိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကေမာၻဒီးယားနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္ေတြစံုၿပီး၊ အျခားစာအုပ္ေကာင္းမ်ားစြာလည္း ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစ်းႀကီးေတာ့ မ၀ယ္ႏိုင္ဘဲ သြားသြားေငးရတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းပါဘူး။

ကေမာၻဒီးယားမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဆင္ေျပတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ဗဟုသုတေတြ တိုးေအာင္ အေထာက္အကူျပဳခဲ့တဲ့ စာအုပ္ဆိုင္ ႏွစ္ဆိုင္ရွိပါတယ္။ ႏွစ္ဆိုင္စလံုးက အေဟာင္းဆိုင္ (Used Books Shop) ေတြပါ။

ပထမဆိုင္က ဖႏြမ္ပင္၊ St. 240 က D’s Books ျဖစ္ၿပီး၊ ဒုတိယဆိုင္က Riverside ဘုရင့္နန္းေတာ္ (Royal Palace) နားက Bohr’s Books ပါပဲ။ ၀တၳဳေတြ အမ်ားႀကီးရွိသလို၊ အျခား ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ စာအုပ္ေကာင္းေတြလည္း ရႏိုင္ပါတယ္။ Bohr’s Books က ဆိုင္ရွင္ကိုယ္တိုင္ ထိုင္တတ္တယ္၊ ဒီဗီဒီအေခြ အခ်ိဳ႕ပါ တြဲေရာင္းၿပီး ေစ်းပိုသက္သာပါတယ္။ ေစ်းေလ်ာ့ခိုင္းလုိ႕ ရပါတယ္။ D’s Books ကေတာ့ အေရာင္း၀န္ထမ္းေတြသာ ရွိလို႕ ေစ်းသိပ္မေလ်ာ့တတ္ဘူး၊ အမ်ားႀကီး၀ယ္မွသာ စစ္လို႕ရတယ္။ ဆိုင္ပိုင္ရွင္က ဘန္ေကာက္မွာ အရင္ကေနခဲ့ဖူးတဲ့ အသက္ခပ္ငယ္ငယ္ အျဖဴေကာင္ (westerner တစ္ေယာက္မို႕ ကၽြန္ေတာ္ အၾကမ္းဖ်င္း ေခၚတာပါ) လို႕ မွတ္မိပါတယ္။ ေနာက္ နာမည္ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့တဲ့ တပိုင္တႏိုင္ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြ ေရာင္းတဲ့ အိမ္ဆိုင္ေလးေတြ၊ Book Cafe ေတြ ကေမၻာဒီးယား တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာ ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား ရွိတတ္ပါေသးတယ္။








(ကေမၻာဒီးယားႏိုင္ငံက တပိုင္တႏိုင္ Book Cafe အိမ္ဆိုင္မ်ား)

ကေမၻာဒီးယားက အဲဒီလို စာအုပ္ဆိုင္ေလးေတြ အားလံုးမွာ စာအုပ္ေတြကို စိမ္ေျပနေျပ ထိုင္ၿပီး ျမည္းစမ္းႏိုင္ေအာင္ သက္ေတာင့္သက္သာရွိတဲ့ ထိုင္ခံုေလးေတြ ထားေပးထားတာ၊ ႀကိဳက္သေလာက္ အခ်ိန္ယူေနႏိုင္တာ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုင္ေတြဆို အင္တာနက္ပါ တြဲထားေပးၿပီး လိုသလိုသံုးႏိုင္တာ စတဲ့ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ေတြ သြားေတြ႕ရပါတယ္။ ကိုယ့္ျမန္မာႏိုင္ငံထက္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ အေျခအေနဆိုးေတြကို ရင္ဆိုင္ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတဲ့ ကေမၻာဒီးယားလို ႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာေတာင္ ဒီလို အေျခအေနေကာင္းေတြ ဖန္တီး၊ တည္ရွိေနတာကို ျမင္ေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာလည္း ဒီလိုထြန္းကားေစခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ။

အခု ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ စိတ္ၾကိဳက္စာအုပ္ဆိုင္ရယ္လို႕ ေကာင္းေကာင္း မေတြ႕ပါဘူး။ ေစ်းေတြက သိပ္ႀကီးတာကိုး။ အၾကမ္းအားျဖင့္ အဂၤလိပ္စာအုပ္ ၀ယ္ရတာ ခက္တယ္လို႕လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ နာဂိုယာမွာေတာ့ Sakae က Maruzen ကို မၾကာခဏ သြားျဖစ္ပါတယ္။ (၃) ထပ္မွာ အဂၤလိပ္စာအုပ္ ေတြကို ေရာင္းပါတယ္။ ထိုင္ဖတ္လို႕လည္းမရ၊ ၀ယ္ဖို႕ကလည္း ေစ်းေတြက amazon.com / amazon.co.jp တို႕ထက္ႀကီးတာမို႕ ဘာစာအုပ္ေတြ တင္ထားတယ္၊ ဘာစာအုပ္ေတြ ထြက္ေနတယ္ဆိုတာေလာက္ပဲ အၾကမ္းဖ်င္း သြားၾကည့္ျဖစ္ၿပီး၊ လိုခ်င္တာကို online ကပဲ ၀ယ္တာ မ်ားပါတယ္။ ပိုလည္း တန္ပါတယ္။




(ဂ်ပန္က ကၽြန္ေတာ့္ စာအုပ္မ်ား)

တိုက်ိဳ Shinjuku နားက Kinokuniya စာအုပ္ဆိုင္ေတြကိုေတာ့ မေရာက္ျဖစ္ေသးပါဘူး။ တိုက်ိဳေရာက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ မျဖစ္မေန သြားေမႊျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ဆိုင္ကေတာ့ ျမန္မာေတြ အေနမ်ားတယ္လို႕ သိရတဲ့၊ ျမန္မာဆိုင္ေတြရွိတဲ့ Takadanobaba က Blue Parrot စာအုပ္ အေဟာင္းဆိုင္ပါပဲ။ ကံေကာင္းရင္ စာအုပ္ေကာင္းေတြကို ေစ်းအသင့္အတင့္နဲ႕ ရႏိုင္ပါတယ္။ ဆိုင္ရွင္ ဂ်ပန္မႀကီးက အဂၤလိပ္လို ေျပာရတာ သေဘာက်ၿပီး၊ ေစ်းဆစ္လို႕ရပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူခန္႕ထားတဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံသူ ၀န္ထမ္းေကာင္မေလးမ်ားကလည္း သူ႕ကြယ္ရာမွာ သူ႕ထက္ကို ေစ်းပိုေလ်ာ့ ေပးတတ္ပါေသးတယ္။


(Blue Parrot စာအုပ္ဆိုင္ အ၀င္၀)

တိုက်ိဳက ေနာက္တစ္ဆိုင္ကေတာ့ Ebisu က Good Day Books ဆိုင္ပါပဲ။ ဆိုင္က Blue Parrot ထက္ပိုႀကီးၿပီး၊ တစ္ခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြမွာ Blue Parrot ထက္ ေစ်းပိုသက္သာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အႀကိဳက္ စာအုပ္ေတြကေတာ့ Good Day Books မွာ သိပ္မရွိလို႕ တစ္ခါတစ္ေလ၊ အခ်ိန္ပိုမွပဲ သြားျဖစ္ပါတယ္။


(Good Day Books စာအုပ္ဆိုင္ အ၀င္၀)

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္တို႕ ေခတ္မွာ မွတ္မွတ္ရရ၊ ၂၀၀၃ မတိုင္ခင္က USIS, BC ကလြဲရင္ အင္း၀ စာအုပ္တိုက္ တစ္ခုေလာက္ပဲ အဂၤလိပ္စာအုပ္နဲ႕ ပတ္သက္ရင္ ရွိတာကိုး။ ၂၀၀၁-၂၀၀၂ ၀န္းက်င္တုန္းကေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၀င္းထဲမွာ iCafe ဆိုၿပီး အင္း၀က အဂၤလိပ္စာအုပ္၊ အင္တာနက္နဲ႕ ေကာ္ဖီဆိုင္ တဲြဖြင့္ခဲ့ဖူးလို႕၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ member လုပ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ပိတ္လုိက္တာ membership fees ေတာင္ ျပန္မရပါဘူး။

အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဆရာႀကီးဦးေသာ္ေကာင္းရဲ႕သား ေဒါက္တာသန္႕ေသာ္ေကာင္း ရဲ႕ စာအုပ္ဆိုင္ေပၚလာတာ၊ ေနာက္ ကေမၻာဒီးယားမွာရွိတဲ့ Monument Books ကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဆိုင္ခြဲေတြ ဖြင့္လာၿပီလို႕သိရတာ အင္မတန္ ၀မ္းေျမာက္စရာပါပဲ။ ေနာက္ၿမိဳ႕ထဲမွာ member ၀င္ၿပီး အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြ ငွားလို႕ရတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ငယ္တစ္ခု ဖြင့္ထားၿပီလို႕လဲ ၾကားပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္တဲ့၊ USIS, BC တို႕ကိုလည္း သြားဖို႕ အလွမ္းမမီတဲ့ လူငယ္ေတြ အတြက္ စာဖတ္စရာ၊ ဗဟုသုတ ယူစရာ ေနစရာေတြ ေကာင္းေကာင္း၊ ေပါေပါမ်ားမ်ား မရွိေသးတာပါပဲ။

မၾကာေသးခင္က ဦးေက်ာ္သူ နဲ႕ နာေရးကူညီမွဳအသင္းက စာၾကည့္တိုက္ေထာင္တာ၊ နာေရးကူညီမွဳ အသင္း၀င္ လူငယ္ေတြကို စာအုပ္ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးတာ ၾကားသိရေတာ့ အေတာ္ကို သာဓုေခၚမိပါတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္တို႕ ႏိုင္ငံမွာ ဒါမ်ိဳးေတြ တကယ္လိုအပ္ေနတာပါ။ မလိုအပ္တဲ့ ပကာသန အလွဴေတြအစား လိုအပ္တဲ့ အလွဴေတြ၊ လူမွဳအက်ိဳးျပဳ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြဘက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ လွည့္သင့္ေနပါၿပီ။

ဒီပို႕စ္ကို အဆံုးသတ္ဖို႕ အစက ျပန္ေကာက္ရရင္...ကမၻာေပၚက လုပ္ငန္းကိစၥေတြ ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး၊ ဘယ္ေလာက္ေသးေသး ေအာင္ျမင္ဖို႕ရာ စိတ္ကူစိတ္သန္းက စရတယ္လို႕ ဖတ္မွတ္ဖူးပါတယ္။

နိဒါန္းမွာ ဆိုခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ကူးကေတာ့ တပိုင္တႏိုင္ စာဖတ္ခန္းေလး ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ပိုင္ စာၾကည့္တိုက္ေလးတစ္ခု တခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ တည္ေထာင္ခ်င္တာပါပဲ။

ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တဲ့၊ စုထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း သိမ္းၿပီး၊ ဖတ္ေနမယ့္အစား share လုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္...

ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေငြေၾကး မတတ္ႏိုင္ေသးလို႕၊ တစ္ေနရာရာမွာ ႀကီးႀကီးမားမား မလုပ္ႏိုင္ေသးရင္ေတာင္၊ အိမ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ စလုပ္ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္...

ကၽြန္ေတာ္ စုေဆာင္းထားတဲ့ အဂၤလိပ္၊ ျမန္မာ စာအုပ္ေတြ၊ အက်ိဳးရွိ ဗဟုသုတရမယ့္ documentary ေတြ၊ ရုပ္ရွင္ ဒီဗီဒီ ေတြကို အစီအရီထားလို႕၊ Air-con၊ အင္တာနက္၊ Audio/ Video facilities ေတြအပါအ၀င္ သက္ေတာင့္သက္သာ ထိုင္ႏိုင္၊ အိပ္ဖတ္ႏိုင္မယ့္ ေနရာေလးေတြနဲ႕ လူငယ္ေတြ၊ စိတ္၀င္စားသူေတြ အတြက္ တပိုင္တႏိုင္ စာဖတ္ခန္းေလးတစ္ခု မၾကာေတာ့မယ့္ တခ်ိန္မွာ လုပ္ႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္...

စာအုပ္စာရင္း နိဒါန္း

ဂ်ပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ၀ယ္ထားတဲ့စာအုပ္ေတြ record တစ္ခုအေနနဲ႕ စာရင္းလုပ္မယ္ဆိုၿပီး စဥ္းစားထားတာေတာ့ ၾကာပါၿပီ။ စာရင္းလုပ္မထားရင္၊ မ်ားလာရင္ မမွတ္မိ၊ ေနာက္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဌားလိုက္ၿပီးရင္ ျပန္ေတာင္းဖို႕ ေမ့သြားတာေၾကာင့္ စာအုပ္ေတြေပ်ာက္ကုန္တာလည္း မၾကာခဏႀကံဳဖူးပါတယ္။

စာရင္းမစခင္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လို စာအုပ္မ်ိဳးေတြ ႀကိဳက္သလဲဆိုတာ နည္းနည္းေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ စာအကုန္ဖတ္ပါတယ္။ အိမ္ကလည္း ဘယ္စာကိုဖတ္ရမယ္။ ဘယ္စာကို မဖတ္ရဘူး စသျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာမ်ိဳး မရွိပါဘူး။ အခ်ိဳ႕ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို သူတို႕ရဲ႕အိမ္ေတြက စာအုပ္ေရြးဖတ္ေစတာမ်ိဳး၊ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာမ်ိဳးေတြ ရွိတာေၾကာင့္ စာဖတ္၀ါသနာ ေလ်ာ့ကုန္၊ ေပ်ာက္ကုန္တာလည္း သတိထားမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ေတာ့ စာဖတ္နာလာရင္ ဘယ္လိုစာေကာင္းေတြ ေရြးဖတ္ရမယ္၊ ကိုယ္ဘယ္လိုစာမ်ိဳးေတြ အားသန္တယ္ဆိုတာ အလိုလိုသိလာမွာပါ။ အလိုလို အေကာင္းအဆိုး ေရြးတတ္လာမွာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အခုေနာက္ပိုင္း သမိုင္းနဲ႕ပတ္သက္တဲ့စာအုပ္ေတြ၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခားဆိုင္ရာ ဗဟုသုတရမယ့္ စာေပေတြ၊ ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္း (Biography) စာအုပ္ေတြကို ႀကိဳက္လာပါတယ္။

Biography ေတြကို ႀကိဳက္တာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ လူေတြအေၾကာင္း၊ သူတို႕ ေတြ႕ႀကံဳျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ဘ၀ေတြ အေၾကာင္း ဖတ္ရင္းနဲ႕ ကိုယ့္အတြက္ အမ်ားႀကီးရတယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ဒါေတြက ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြအေပၚ အေျခခံထားတာျဖစ္လို႕ ကိုယ္စိတ္ဓါတ္က်ေနခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အတြက္ တြန္းအားတစ္ခုျဖစ္သလို၊ ကိုယ္ပ်င္းေနခ်ိန္ (အပ်င္းထူေနခ်ိန္) မွာလည္း ကိုယ့္ကိုႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚေအာင္ တြန္းအားေပးပါတယ္။ အဲ ကၽြန္ေတာ့္အေဖေျပာေနၾက

"ဘ၀င္မျမင့္နဲ႕ ရူးတတ္သည္"

ဆိုသလို၊ ကိုယ္ဘ၀င္ျမင့္၊ ေျမာက္လာခ်ိန္မွာလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ဆင္ျခင္ႏိုင္ေအာင္ ထိန္းေၾကာင္းေပးႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ Biography ေတြကို ႀကိဳက္ပါတယ္။

ေနာက္ဖတ္ျဖစ္တာေတြကေတာ့ fiction ေတြေပါ့။ ဒါေတြကို ဖတ္တာ ႀကိဳက္လြန္းလို႕ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ English စာ တိုးတက္ခ်င္လို႕ ဖတ္တာပါ။ အဲဒါေတြဖတ္တာမ်ားလာရင္ စကားေျပာတို႕၊ အေရးအသားတို႕ အနည္းငယ္ တိုးတက္လာမယ္လို႕ ထင္လို႕ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အားသာခ်က္လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထင္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ရုပ္ရွင္ၾကည့္တာနာေတာ့ (မ်ားေတာ့) fiction ေတြဖတ္ရင္၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရသလိုပဲ၊ မ်က္စိထဲျမင္လာပါတယ္။ ပိုၿပီးရွင္းလင္းလာတယ္ဗ်။ (ရုပ္ရွင္မ်ားမ်ားၾကည့္ၿပီး၊ စာပါတြဲဖတ္ရင္ အခုကၽြန္ေတာ္ေျပာသလိုမ်ိဳး ကိုယ္တိုင္ႀကံဳလာမွာပါ။) အဲ...ရုပ္ရွင္ဆိုလို႕ ဒုန္းဒိုင္းနဲ႕ ေသနတ္ပစ္၊ ဖိုက္တင္ခ်ၿပီး ၿပီးသြားတဲ့ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးကိုပဲ မဆိုလိုပါ။ အဲဒါေတြအပါအ၀င္ Drama, Romance, Comedy, Documentary နဲ႕ (based on True Story) ဆိုတာမ်ိဳးေတြကို ဆိုလိုပါတယ္။ ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ ရုပ္ရွင္ေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပပါ့မယ္။

ကဲ၊ စာအုပ္စာရင္း မလုပ္ခင္ နိဒါန္းပ်ိဳးလိုက္တာ အေတာ္မ်ားသြားတာမို႕ စာအုပ္စာရင္း အခုစလုပ္ပါေတာ့မယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့့္ စာအုပ္မ်ား

ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ေတြကို ရူးတာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ Profile မွာ အၾကမ္းဖ်င္း ေဖာ္ျပထားလို႕ သိၿပီးေလာက္ၿပီလို႕ ထင္ပါတယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ ၀မ္းသာစရာကိစၥ တစ္ခုနဲ႕ ႀကံဳရတာ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံလို သူတုိ႕ ဘာသာစကားကို အေလးေပးတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႕ ေရးသားထားတဲ့ စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ရတာ မလြယ္ပါဘူး။ အေရာင္းဆိုင္ေကာင္း အခ်ိဳ႕ရွိေပမယ္လည္း၊ ေစ်းေတြက ဘန္ေကာက္မွာထက္ေတာင္ ႀကီးပါတယ္။ second hand ဆိုင္ေတြကိုလည္း အခ်ိဳ႕ေသာ အေရွ႕ေတာင္အာရွႏိုင္ငံမ်ားလို ေပါေပါမ်ားမ်ား မေတြ႕မိေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြ ဖတ္ခ်င္၊ စုခ်င္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက သိပ္မနိပ္ဘူးလို႕ေတြးမိပါတယ္။

ဥပမာ၊ ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္နဲ႕ သိပ္မစိမ္းတဲ့ Sidney Sheldon, Dan Brown တို႕လို စာေရးဆရာေတြရဲ႕ စာအုပ္အေဟာင္းကို ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ဖူးတဲ့ အေရွ႕ေတာင္အာရွ နိုင္ငံအခ်ိဳ႕က second hand ဆိုင္မွာ အေမရိကန္ ၂ ေဒၚလာ၊ ၃ ေဒၚလာ ေလာက္နဲ႕ ရေပမယ့္၊ ဂ်ပန္က စာအုပ္အေဟာင္းဆုိင္ မွာ ယန္း ၆၀၀၊ ၇၀၀ ေလာက္နဲ႕ ေရာင္းပါတယ္။ (အၾကမ္းဖ်င္း။ ယန္း ၁၀၀ = ၁ ေဒၚလာ) အသစ္ကေတာ့ ယန္း ေထာင္ေက်ာ္ေပါ့ဗ်ာ။

ဒါေၾကာင့္ အစစအရာရာ ေစ်းႀကီးတဲ့ ဂ်ပန္မွာ စာအုပ္အေဟာင္း ၀ယ္ဖတ္ရင္ေတာင္ ေစ်းသိပ္ မသက္သာလွပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စာအုပ္ေတြ သိပ္မ၀ယ္ေတာ့ပဲ၊ စာၾကည့္တိုက္ေတြကပဲ ငွားဖတ္ဖို႕ စိတ္ကူးထားပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ တစ္ရက္မွာ သြားေနၾက Library တစ္ခုကို သြားရင္းနဲ႕ Library ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ စင္တာမွာ စာအုပ္ အေရာင္းပြဲေတာ္တစ္ခု လုပ္မယ္ဆိုတာကို သိခဲ့ရပါတယ္။ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႕ ေရးသားထားတဲ့ စာအုပ္မ်ား၊ ကေလးဖတ္စာအုပ္မ်ား စတာေတြ ေရာင္းခ်မယ္လို႕လည္း ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး ဒီအေရာင္းျပပြဲမွာ ေရာင္းခ်မယ့္ စာအုပ္မ်ားကို ေစ်းသတ္မွတ္ထားမွာ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ၀ယ္ယူသူမ်ားက သင့္ေတာ္သလို ေစ်းျဖတ္ၿပီး ေပးႏိုင္ေၾကာင္း၊ Charity Bazaar မ်ိဳး လုပ္မွာ ျဖစ္ၿပီး၊ ေရာင္းရေငြမ်ားကို UNESCO၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံအခ်ိဳ႕ နဲ႕ စာႀကည့္တိုက္မွာ စာအုပ္ထပ္မံ ျဖည့္ဆည္းဖို႕ သံုးသြားမွာ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားသြားတဲ့အခ်က္က ေစ်းမသတ္မွတ္ထားဘူး ဆိုတဲ့အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေရာင္းျပပြဲကို သြားမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႕ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏို၀င္ဘာလ (၉) ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႕က ေစ်းပြဲေတာ္ လုပ္တဲ့ေနရာကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕ သြားခဲ့ပါတယ္။ ေရာင္းမယ့္အခ်ိန္က ေန႕လယ္ (၁) နာရီ က (၃) နာရီ ျဖစ္လို႕၊ (၁) နာရီခန္႕ အေရာက္သြားေတာ့ ေရွ႕မွာ လူ ၅၀ ေလာက္က စေတာင္ ၀ယ္ေနၾကပါၿပီ။

ဒါေၾကာင့္ ကၽြ်န္ေတာ္လည္း လူေတြၾကားထဲ အေျပးအလႊား၊ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ေတာ့ အလုအယက္ ၀င္ေမႊရေတာ့တာပါပဲ။ ေမႊေလေလ အကုန္လိုခ်င္ခ်င္ေလပါပဲ။ ဂ်ပန္ေရာက္ၿပီးကတည္းက ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြ အမ်ားဆံုး ေတြ႕ရျခင္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဖူးတဲ့၊ ႀကိဳက္တဲ့ စာေရးဆရာေတြျဖစ္တဲ့ John Grisham, Sidney Sheldon, Dan Brown, Jeffery Archer စတဲ့ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ စာအုပ္ေတြ အပါအ၀င္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ စာအုပ္ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ေရြးဖို႕ေတာင္ အခ်ိန္ မရွိပါဘူး။ လူတိုင္းက ႀကိဳက္တာေတြ႕တာနဲ႕ လက္ထဲထည့္၊ အသင့္ယူလာတဲ့ အိတ္ထဲ ထည့္ေနၾကတာကို ေတြ႕ရေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႕လိုပဲ ႀကိဳက္တာ ေတြ႕သမွ်၊ ေကာင္းမယ္ ထင္သမွ်ကို အေသအခ်ာေတာင္ မေရြးႏိုင္ဘဲ လက္ထဲ ေကာက္ထည့္လိုက္၊ လက္ထဲမွာ ျပည့္သြားရင္၊ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ထည့္၊ ၿပီးရင္ အလွဴေငြ ထည့္ရမယ့္ ေနရာနားမွာ သြားပံုလိုက္နဲ႕ တစ္ေယာက္တည္း အေတာ့္ကို အလုပ္ရွဳပ္ေနခဲ့ပါတယ္။

စာအုပ္တန္းကို (၃) ႀကိမ္၊ (၃) ခါေလာက္ ေမႊၿပီးသြားခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေရြးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြလည္း အေတာ့္ကို မ်ားေနပါၿပီ။ ပထမအႀကိမ္မွာ မ်က္စိလွ်မ္းသြားတဲ့ စာအုပ္ကို ဒုတိယအႀကိမ္မွာေတြ႕၊ ဒုတိယအႀကိမ္မွာ မေတြ႕လိုက္တာေတြကို တတိယႀကိမ္ေျမာက္မွာ ေတြ႕နဲ႕ေပါ့။ (၃) ခါလည္း ေမႊၿပီးေတာ့ မရပ္ခ်င္ေသးေပမယ့္ ရပ္သင့္ၿပီလို႕ထင္တာေၾကာင့္ ရပ္လိုက္ၿပီး၊ ေငြလွဴဖို႕ လုပ္ပါတယ္။

စာအုပ္ အေတာ္မ်ားမ်ား ေရြးထားတာေၾကာင့္ မ်ားမ်ားေတာ့ လွဴခ်င္စိတ္ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ကိုယ္ကလည္း ေငြေၾကး သိပ္အမ်ားႀကီး မတတ္ႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားျဖစ္တာေၾကာင့္၊ ေငြလွဴတဲ့ေနရာမွာ ကိုယ့္အေျခအေနကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ႀကိဳတင္ရွင္းျပ လုိက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အခုေရြးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြ အားလံုးကိုေတာ့ လိုခ်င္ေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ ယန္း ၄၀၀၀ (အေမရိကန္ေဒၚလာ ၅၀) ေလာက္ပဲ လွဴဖို႕ ဆံုးျဖတ္ထားေၾကာင္း စသျဖင့္ ေပါ့ဗ်ာ...။ အလွဴေငြလက္ခံတဲ့ ေနရာကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေရြးထားသမွ် ယူႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး၊ ယန္း ၄၀၀၀ ကို ၀မ္းသာစြာ လက္ခံခဲ့ပါတယ္။

လာၾကတဲ့ လူတိုင္းနီးပါးက စာအုပ္ဘယ္ေလာက္ပဲယူယူ အနည္းဆံုးေတာ့ ယန္း ၂၀၀၀၊ ၃၀၀၀ ေလာက္ လွဴၾကတာကို သတိထားမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း (၃) ေယာက္လံုးလည္း စာအုပ္ အေတာ္မ်ားမ်ား ရလိုက္ပါတယ္။ သူတို႕လည္း ယန္း ၂၀၀၀ ေလာက္စီ လွဴခဲ့ၾကပါတယ္။

စာအုပ္နည္းနည္းပဲ ယူခဲ့မိတဲ့ သူကလည္း ေနာက္မွ ေနာင္တရနဲ႕ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္က အမ်ားဆံုးပါပဲ။ အေတာ္လည္း ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဒီလို Bazaar မ်ိဳး မ်ားမ်ားလုပ္ဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင္းတရင္း အဲဒီေန႕ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ား အပါအ၀င္ လာၾကသူအားလံုးရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာေန႕ေလး တစ္ေန႕ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ဗ်ာ။