(ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ တကၠသိုလ္ စာသင္ခန္းတစ္ခုအတြင္းက ဂ်ပန္ နဲ႕ ႏိုင္ငံတကာ ေက်ာင္းသားမ်ား)
မွတ္မိပါေသးတယ္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံေရာက္စ ေက်ာင္းမွာ ပါေမာကၡ နဲ႕ ႏိုင္ငံတကာေက်ာင္းသားေတြ ေရွ႕မွာ ပထမဦးဆံုး ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ တင္ျပေဆြးေႏြးမွဳ (Presentation) တစ္ခု စလုပ္ရေတာ့ အသံေတြတုန္၊ စိတ္လွဳပ္ရွားလို႕ေပါ့။ မနည္းထိန္းၿပီး ဟန္မပ်က္သာ လုပ္ရတယ္ ရင္ခုန္သံေတြလည္း ျမန္မွ ျမန္ပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ေတာ့ လူအမ်ားေရွ႕မွာ Presentation လုပ္ရတိုင္း ဒီလို ခံစားမွဳမ်ိဳး အနည္းနဲ႕ အမ်ား ဆိုသလို ျဖစ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတို႕လည္း ျဖစ္ဖူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အေတြ႕အႀကံဳက အေတာ္ စကားေျပာမယ္လို႕ ယံုပါတယ္။ အေတြ႕အႀကံဳ မ်ားလာရင္ေတာ့ ပိုၿပီးတည္ၿငိမ္လာမွာပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စင္ မေၾကာက္ေအာင္ (stage fright မျဖစ္ေအာင္) ငယ္ငယ္ကတည္းက အၿမဲအားတင္းၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလ့က်င့္ယူပါတယ္။ ပထမဆံုး အေလ့အက်င့္အေနနဲ႕ ဆယ္တန္းေအာင္အၿပီး၊ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ေလာက္တုန္းက UFL မွာ အဂၤလိပ္စာ ညေနပိုင္း သင္တန္းတက္တုန္းက ဆရာေခၚတိုင္း လူအမ်ားေရွ႕ (လူ ၇၀၊ ၈၀ ေလာက္ ေရွ႕) ထြက္ၿပီး အဂၤလိပ္စကား မွားမွားမွန္မွန္ ထေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုေလ့က်င့္ခဲ့မွဳေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနာင္မွာ အမ်ားႀကီး အက်ိဳးျပဳပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႕ေတာ့ Public Speaking and Presentation ဟာ လုပ္ပံုလုပ္နည္း စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနရံုနဲ႕ အက်ိဳးမထူးဘဲ၊ ေလ့က်င့္ျခင္းျဖင့္သာ ေအာင္ျမင္မယ္လို႕ ယံုၾကည္လို႕၊ ေနာက္ပိုင္း အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းမ်ား နဲ႕ လုပ္ငန္းခြင္မွာ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ တိုင္း Public Speaking ကို ေလ့က်င့္မွဳတစ္ခု အေနနဲ႕ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။
ဆိုခ်င္တာက ဒီလိုအေတြ႕အႀကံဳမ်ိဳး အနည္းအမ်ားရွိရက္နဲ႕ ဘာေၾကာင့္ ဂ်ပန္မွာ Presentation ေတြ စလုပ္ရေတာ့ စိတ္လွဳပ္ရွားတဲ့ ခံစားမွဳ မေပ်ာက္သလဲ ဆိုတာကိုပါ။ ဆန္းစစ္ၾကည့္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္လို႕ပဲ ဆိုရမွာပါ။
(တစ္)...ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ Public Speaking and Presentation လုပ္တုန္းက ကိုယ့္ ပရိသတ္ (audience) က ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ ပဲေလ။
(ႏွစ္)...လုပ္ငန္းခြင္ဆိုင္ရာ တင္ျပေဆြးေႏြးမွဳ အေတြ႕အႀကံဳကိုလည္း ထည့္ စဥ္းစားပါတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္ နယ္ပယ္ကိုေတာ့ ႏွစ္ပိုင္း ထပ္ခြဲ ရပါမယ္။ ပုဂၢလိက (Private) နဲ႕ အစိုးရ (Public) ဆိုၿပီးေတာ့ ။ Private အပိုင္းမွာေတာ့ Public နဲ႕ယွဥ္ရင္ Public Speaking and Presentation အေတြ႕အႀကံဳ ပိုမ်ားပါတယ္။
(သံုး)...ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဘြဲ႕ႀကိဳ အေ၀းသင္ ပညာေရးစနစ္မွာ Presentation လုပ္ဖို႕ အေၾကာင္းအခြင့္ မသင့္ပါ။
(ေလး)...ဂ်ပန္မွာက ကိုယ့္ကို အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ မညႇာတမ္း ေ၀ဖန္မယ့္ ပါေမာကၡနဲ႕ အားမနာတတ္တဲ့ ႏိုင္ငံတကာ ေက်ာင္းသားမ်ား ေရွ႕မွာ လုပ္ရတာကိုး။ (ေနာက္...ၿဖီးလို႕ မရပါ။)
ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံရပ္ျခား အဆင့္ျမင့္ပညာေရးမွာ Presentation လုပ္ရာတာ ထင္သေလာက္ မလြယ္ကူေၾကာင္း နဲ႕ လုပ္တိုင္းလုပ္တိုင္းမွာ အတိုင္းအတာတစ္ခု အထိေတာ့ စိတ္လွဳပ္ရွားမွဳ (excitement) ရွိေနမွာကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို လက္ခံရပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး Public Speaking and Presentation ဟာ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ဘြဲ႕ႀကိဳ၊ ဘြဲ႕လြန္ တက္ၾကမယ့္ သူေတြသာမကဘဲ၊ လုပ္ငန္းခြင္ နယ္ပယ္မွာ ေရာက္ေနသူေတြအတြက္လည္း အနည္းနဲ႕အမ်ားဆိုသလို မလြဲမေသြ ႀကံဳရမွာ ျဖစ္လို႕ တစံုတရာ ေတြးဆႏိုင္ေစဖို႕ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဂ်ပန္မွာရတဲ့ တကၠသိုလ္က အေတြ႕အႀကံဳအခ်ိဳ႕ကို မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။
ကနဦးအေနနဲ႕ ဒီပို႕စ္မွာ Presentation ေကာင္း တစ္ခု ျဖစ္ဖို႕ ဘာေတြ လုပ္ရမလဲ၊ ဘာေတြ ျပင္ဆင္ရမလဲ ဆိုတာမေျပာခင္ Presentation နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ဆင္ျခင္သင့္တာေတြကို အရင္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
အခု ေျပာျပခ်င္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ မၾကာေသးခင္က ေက်ာင္းမွာ အတန္းတက္ရင္း ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးပါ။ ပါေမာကၡ (၃) ဦး နဲ႕ ေက်ာင္းသား (၂၀) ေက်ာ္ေလာက္ တက္ခဲ့တဲ့ မဟာဘြဲ႕တန္းရဲ႕ ေဆြးေႏြးပြဲ (Seminar) အတန္း တစ္ခုမွာ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတာပါ။
ဒီအေၾကာင္းမေျပာခင္ တဆက္စပ္တည္း ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက ဘြဲ႕ႀကိဳ၊ ဘြဲ႕လြန္တန္းေတြမွာ သင္ၾကားပို႕ခ်တဲ့ သင္ပံုသင္နည္းအခ်ိဳ႕ကို အျခားေသာႏိုင္ငံမ်ားမွာ သင္ၾကားေနၾကပံုနဲ႕ ႏွိဳင္းယွဥ္ၾကည့္ႏိုင္ဖို႕ အၾကမ္းဖ်င္း ရွင္းျပခ်င္ပါေသးတယ္။
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ယခုလက္ရွိ ပညာေရးစနစ္အရ ဘြဲ႕ႀကိဳ၊ ဘြဲလြန္တန္းေတြမွာ ဘာသာရပ္ေတြကို ပို႕ခ်တဲ့အခါ ဆရာကပဲ အဓိက ေဟာေျပာပို႕ခ်တဲ့ (Lecture) တန္းနဲ႕ ဆရာက ဦးေဆာင္လမ္းျပေပးရံု (guide လုပ္ရံု) သာ လုပ္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကသာ အဓိက ပါ၀င္ေဆြးေႏြးရတဲ့၊ ဂ်ပန္လို ဇယ္မိ လို႕ အၾကမ္းဖ်င္း အသံထြက္ေခၚၾကတဲ့ (Seminar) တန္းဆိုၿပီး ေယဘုယ်အားျဖင့္ သင္ပံုသင္နည္း ႏွစ္နည္းနဲ႕ သင္ပါတယ္။
Lecture တန္း ဆိုရင္ ဆရာက ပင္ပန္းၿပီး ေက်ာင္းသားက သက္သာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက ဆရာေဟာေျပာပို႕ခ်တဲ့ စာကို နားေထာင္၊ မွတ္သားရံုသာ လုပ္ရတာျဖစ္လို႕ ေက်ာင္းသားဘက္က အားစိုက္ရတာနည္းလို႕ သက္သာတယ္လို႕ အႀကမ္းဖ်င္း ေျပာတာပါ။ ဆရာေပၚမူတည္ၿပီးေတာ့ ကြဲျပားမွဳ အနည္းငယ္ေတာ့ ရွိပါတယ္။
အဲ...Seminar မွာဆိုရင္ေတာ့ ေက်ာင္းသားရဲ႕ participation က အဓိကေပါ့။ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာကို ကိုယ္တိုင္ ခ်က္နဲ႕လက္နဲ႕ ေသေသခ်ာခ်ာ ၀င္ေရာက္ မေျပာဆိုႏိုင္၊ မေဆြးေႏြးႏိုင္ရင္ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးမွဳ (participation) ဆိုင္ရာ အမွတ္ မရႏိုင္သလို၊ ဆရာနဲ႕ အတန္းေဖာ္မ်ားကလည္း မေလးစားၾကပါဘူး။
ဒီမွာ အၾကမ္းအားျဖင့္ Lecture တန္းေတြမွာ လူမ်ားၿပီး၊ Seminar တန္းမွာက လူနည္းစုသာ ရွိၾကပါတယ္။ (ပံုမွန္ Seminar တန္း တစ္တန္းမွာ လူ ၆ ေယာက္၊ ၇ ေယာက္ ေလာက္သာ ရွိၿပီး၊ ေက်ာင္းသားအမ်ားဆံုး ရွိတဲ့ အတန္းမွ လူ ၂၀ ေလာက္သာ ရွိတာပါ။) ေနာက္ၿပီး အခ်ိဳ႕ေသာ Seminar တန္းေတြက တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး၊ semester ႏွစ္ခုစလံုး တက္ပါမွ credit (၂) ခု ပဲရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြက Seminar တန္းေတြက အခ်ိန္ေပးရတာမ်ား၊ ပင္ပန္းၿပီး၊ credit ရတာ မတန္လို႕ မယူမျဖစ္ (compulsory) ကလြဲရင္ ေရွာင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမွန္တကယ္ စာလိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလို Seminar တန္းေတြမွာသာ ပါေမာကၡေတြနဲ႕ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေျပာဆိုေဆြးေႏြးဖို႕ အခြင့္အေရး ပိုရၿပီး၊ ဆရာေတြကလည္း တစ္ဦးခ်င္းစီကို အခ်ိန္ေပး ဂရုထားႏိုင္တာ (individual attention ေပးႏိုင္တာ) ေၾကာင့္ တကယ့္ကို အက်ိဳးရွိတယ္လို႕ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
အဆင့္ျမင့္ ပညာေရးနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ဒီေနရာမွာ ကိုယ့္ကုိယ္ကို ျပန္သံုးသပ္ရရင္ ကၽြန္ေတာ္က အေ၀းသင္ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ ျဖစ္တာမို႕၊ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာတုန္းက စာေမးပြဲအတြက္ ဖြင့္တဲ့ အနီးကပ္သင္တန္း (၁၀) ရက္ေလာက္က လြဲရင္ တစ္ခါမွ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ စာကို စနစ္တက် မသင္ဖူးပါ။ အခုဘြဲ႕လြန္သင္ယူမွဳဟာ ဘ၀မွာ ပထမဦးဆံုးေသာ ဆရာနဲ႕ စနစ္တက် ထိေတြ႕သင္ၾကားဖူးတဲ့ အဆင့္ျမင့္ပညာရပ္ပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္စ သုေတသနေက်ာင္းသားဘ၀ နဲ႕ မဟာတန္း ပထမႏွစ္၊ ပထမႏွစ္၀က္ (first semester) မွာတုန္းကေတာ့ မတတ္တေခါက္ အဂၤလိပ္စာေလးနဲ႕ သိတယ္လို႕ထင္ၿပီး၊ တကယ္တမ္းက်ေတာ့လည္း ေရေရလည္လည္ မသိတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ေတြကို participation အေနနဲ႕ ၀င္ေရာက္ေဆြးေႏြးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟုတ္လွၿပီ ထင္ခဲ့တယ္ေပါ့။ ဆရာေတြကလည္း ေက်ာင္းသားသစ္ေလးေတြ ႀကိဳးစားၿပီး ၀င္ေရာက္ေဆြးေႏြးရွာတယ္ဆိုၿပီး မွားရင္ေတာင္ အျပစ္မျမင္ဘဲ အားေပး (encourage လုပ္) ၾကပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့မွ ဘာသာရပ္ေတြ ေလ့လာသင္ယူရာမွာ အဂၤလိပ္စကား တတ္ရံုေလာက္နဲ႕ မၿပီးဘဲ၊ သက္ဆိုင္ရာဘာသာရပ္ကို ႏွံစပ္ေအာင္ေလ့လာဖို႕၊ တကယ္နားလည္ၿပီး ပါ၀င္ေဆြးေႏြးႏိုင္ဖို႕ဟာ ပိုအေရးႀကီးပါလား...ဆိုတာ သေဘာေပါက္လာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္ျပန္ေတြးမိၿပီး ရွက္မိသလို၊ ေျပာရဲဆိုရဲျဖစ္လာေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတဲ့ ဆရာေတြရဲ႕ ေစတနာကို လည္း အထူးေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။
ဆိုလိုခ်င္တာကေတာ့ ဘြဲ႕လြန္တန္းေတြမွာ အဂၤလိပ္စာ တတ္ကၽြမ္းဖို႕ (အနိမ့္ဆံုး communicable ျဖစ္ဖို႕) ဟာ ထည့္ေျပာစရာကို မလိုတဲ့ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ၿပီး၊ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ သိနားလည္မွဳကေတာ့ တကယ့္ကို လိုအပ္တဲ့ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခု ျဖစ္တယ္လို႕ ဆိုခ်င္တာပါ။
Presentation ဆိုင္ရာကို ဆက္ပါေတာ့မယ္...
အဲဒီေန႕က Seminar မွာ တင္ျပေဆြးေႏြးသူ (Presenter) က ကၽြန္ေတာ္တို႕ တကၠသိုလ္ကေန လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ခန္႕က ပါရဂူဘြဲ႕ ရရွိသြား တဲ့ အသက္ ၄၀ ၀န္းက်င္၊ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံ Public Sector က ၀န္ထမ္းတစ္ဦးပါ။ လက္ရွိ လက္ေအာက္ခံ ၀န္ထမ္း ၅၀၊ ၁၀၀ ၀န္းက်င္ ေလာက္ကို စီမံခန္႕ခြဲရတဲ့ ျမိဳ႕နယ္ဦးစီးမွဴး အဆင့္ရွိသူ တစ္ေယာက္လို႕ သိရပါတယ္။ Governance နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး Guest Speaker အေနနဲ႕ ျပန္လည္လာေရာက္ ေဆြးေႏြးတာပါ။
လက္ေတြ႕လုပ္ငန္းခြင္ နယ္ပယ္ကေန လာၿပီး ပို႕ခ်တာကတေၾကာင္း၊ ပညာအဆင့္အေနနဲ႕လည္း ပါရဂူဘြဲ႕ကို ပူပူေႏြးေႏြး ရရွိထားသူ ျဖစ္ၿပီး၊ ဒီလိုေဆြးေႏြးပြဲမ်ိဳးေတြနဲ႕ အကၽြမ္း၀င္တာေၾကာင့္ သတ္မွတ္ခ်ိန္ တစ္နာရီအတြင္း သူ႕ရဲ႕ေဆြးေႏြးတင္ျပမွဳကို ေ၀ေ၀ဆာဆာ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေအာင္ တင္ျပေဆြးေႏြးသြားႏိုင္ပါတယ္။
အဲ ျပႆနာက...တင္ျပသူပုဂၢိဳလ္က PowerPoint Presentation လုပ္ရာမွာ lap top ကို ကိုယ္တိုင္ ကိုင္မသံုးဘဲ၊ ပါရဂူဘြဲ႕ လာတက္ေနသူ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြရဲ႕ အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္း အင္ဒီုနီးရွားႏိုင္ငံသား ေက်ာင္းသားတစ္ဦးကို သူ႕ကိုယ္စား ကိုယ္တြယ္ခိုင္းပါတယ္။ သူ တင္ျပေဆြးေႏြးစဥ္ တေလွ်ာက္လံုး ထိုကူညီေဆာင္ရြက္ေပးသူ ေက်ာင္းသားရဲ႕ အမည္ကို အႀကိမ္(၃၀) ေက်ာ္ေလာက္ ေခၚေ၀ၚၿပီး၊ အထက္စီးကေန အမိန္႕ေပးတဲ့ ေလသံနဲ႕ ေျပာဆိုဆက္ဆံသြားပါတယ္။
Presenter က အစပိုင္းမွာ ဆလိုက္မ်ား၊ ဗီဒီယိုမ်ားကို ေရွ႕ေနာက္ ျပသေစဖို႕ စသျဖင့္ ကူညီေပးသူ ေက်ာင္းသားကို နာမည္တပ္ ေခၚေ၀ၚၿပီး၊ သံုးေလးငါးႀကိမ္ေလာက္ ေျပာစဥ္က နားေထာင္သူပရိသတ္ (audience) မ်ား အေနနဲ႕ အထူးအေထြ ေ၀ဖန္ဖို႕ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တင္ျပသူက သူ႕ရဲ႕ တစ္နာရီၾကာ ေဆြးေႏြးမွဳမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္း နာမည္ကို အႀကိမ္ (၃၀) ေလာက္ ေခၚၿပီး၊ အမ်ားေရွ႕မွာ အထက္စီးသေဘာမ်ိဳးနဲ႕ ခိုင္းေစလာေတာ့ နားေထာင္သူေတြ အေနနဲ႕ အေတာ္ကို နားမခံသာ ျဖစ္လာပါတယ္။
အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားမ်ားဆိုရင္ ကူညီသူ (assist လုပ္ေပးသူ) ေက်ာင္းသားရဲ႕ နာမည္ကို Presenter က တစ္ႀကိမ္ ထပ္ေခၚတာ ၾကားရတိုင္း ရယ္ၾကသလို၊ အခ်ိဳ႕ကလည္း ႏွာေခါင္းရွံဳ႕ၾက၊ မႏွစ္သက္တဲ့ အမူအရာကို ျပေနၾကပါၿပီ။ ဒါကို ထိုပုဂၢိဳလ္က သတိမမူ မိတာလား၊ ကူညီသူ ေက်ာင္းသားအေပၚ သူ႕ရဲ႕ superior role ကို ျပခ်င္တာေၾကာင့္လား မသိ၊ မဆင္ျခင္ပါ။
ေဆြးေႏြးတင္ျပခ်က္ေတြဟာ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေပမယ့္၊ ကူညီသူေက်ာင္းသားအေပၚ သူ႕ရဲ႕ျပဳမူပံုနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး၊ တင္ျပမွဳအဆံုး အေမးအေျဖ (Q & A) အပိုင္းမွာ ပါေမာကၡတစ္ဦးရဲ႕ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေ၀ဖန္မွဳကို ခံလိုက္ရပါတယ္။ တံုျပန္မွဳကေတာ့ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးသူ ေက်ာင္းသားဟာ တကယ္ေတာ့ သူ႕ဌာနက လက္ေအာက္ခံ ၀န္ထမ္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ အမ်ားသိေအာင္ ေျပာရင္း သူ႕ရဲ႕ role ကို ျမႇင့္သြားပါေသးတယ္။
အဲဒီေန႕ ေဆြးေႏြးပြဲအၿပီးမွာ တင္ျပသူပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ ဆက္ဆံျပဳမူပံု (treatment) နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ပရိသတ္မ်ား အၾကားမွာ အေတာ္ ဂယက္ရိုက္ သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပါရဂူတန္းတက္ ေက်ာင္းသားရဲ႕ obedience ျဖစ္မွဳကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အဓိက ဆင္ျခင္စရာတစ္ခုက တင္ျပသူက ႏိုင္ငံတကာ ေက်ာင္းသားမ်ားအလယ္မွာ သူလိုခ်င္တာ၊ သူေပၚလြင္ေစခ်င္တာက သူ႕ဘယ္ေလာက္ တတ္သိေၾကာင္း၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိေၾကာင္း နဲ႕ ပရိသတ္ရဲ႕ အထင္ႀကီးမွဳ ကိုပါ။ သူတကယ္ရလုိက္တာက သူလိုခ်င္တာနဲ႕ ဆန္႕က်င္ဘက္ဆိုတာ သူသိပါေလစ...။
နံပါတ္ ၁ ပုိ႔စ္ေလးမွာေတာ့ ေျပာခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ေလးကို ျမင္လိုက္ရပါျပီ.. သေဘာလည္းက်တယ္.... ေနာက္ပို႔စ္ေတြမွာ ဘယ္လိုလာမယ္ဆိုတာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္.. .ကိုလံုးလံဳး.. အဲ ကိုလံုးတံုးေရ...... (ကိုလံဳးတံုး = ကုလအတြင္းေရးမွဴး..:P ေနာက္တာေနာ္... မအားရံုတမယ္ပဲ... ဟဲဟဲ)
ReplyDeleteခင္မင္တဲ့
ေန၀သန္
မန္႔တာ မေပၚဘူးလား...... း(
ReplyDeleteကိုလုံးတုံးေရ
ReplyDeleteတကယ္ပဲသံေ၀ဂရမိပါတယ္။
ရသစုံတဲ႕ပို႕စ္ေလးပါ။
ၿမန္မာၿပည္မွာအေ၀းသင္ႏွင္႕ဘြဲ႕ရခဲ႕ေပမဲ႕
အဂၤလိပ္စာၾကိဳးစားၿပီး
ယခုလို စာကုိ အပတ္တကုတ္သင္ေနတာသိရတာ
တကယ္ပဲ ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။
ေၿပာလို႕ရမယ္ဆိုလွ်င္ေပါ႕ေလ..
ကိုလုံးတုံးေက်ာင္းေရြးခ်ယ္ခံခဲ႕ရစဥ္က
ဘယ္လိုသတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႕ေက်ာင္းကေရြးခ်ယ္သလည္း
ဆိုတာေလး သိခ်င္မိတယ္။
ၿဖစ္ႏိုင္ရင္ ေၿပာၿပေပးပါေနာ္..
:)
ဗဟုသုတေတြရေစတဲ့ပို႕စ္ေလးတစ္ခုပါ။ေနာက္ေရးလာမယ့္ပို႕စ္ေတြကိုေမွ်ာ္ေနပါတယ္။
ReplyDeleteကိုလံုးတုံးရွင္႔
ReplyDeleteမဂၤလာပါ။ မေက်ာ္ႏွင္းဆီလြင္ ဘေလာက္မွာေတြ႕တာနဲ႔ လာဖတ္သြားပါတယ္။
အဆင္ေျပပါေစ။