Tuesday, July 27, 2010

အလုပ္မလုပ္ေသာ မိန္းမမ်ား...


(ဇင္ဘာေဘြ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၊ ဓါတ္ပံု - google image)

ဇာတ္လမ္း။ မစၥတာမိုယို ဆရာ၀န္ဆီသြားတဲ့အခါ...

မစၥတာမိုယို ဆရာ၀န္ဆီသြားတဲ့အခါ ဆရာ၀န္က ေမးပါတယ္။

(ဆရာ၀န္) ခင္ဗ်ား ဘာအလုပ္ လုပ္သလဲဗ်။
(မိုယို) ကၽြန္ေတာ္ လယ္လုပ္ပါတယ္။

(ဆရာ၀န္) ခင္ဗ်ားမွာ ကေလးေတြ ဘာေတြေရာ ရွိသလားဗ်။
(မိုယို) ဘုရားသခင္က ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ မေကာင္းဘူးဗ်။ (၁၅) ေယာက္ေမြးတဲ့ အထဲမွာ (၉) ေယာက္ပဲ ရွင္တယ္ဗ်။

(ဆရာ၀န္) ခင္ဗ်ား မိန္းမေရာ အလုပ္လုပ္သလားဗ်။
(မုိယို) မလုပ္ပါဘူး။ သူအိမ္မွာပဲ ေနတာပါ။

(ဆရာ၀န္) ေၾသာ္၊ ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ားမိန္းမ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ဘာေတြလုပ္ေနလဲဗ်။
(မိုယို) အင္း...သူ မနက္ဆို ေလးနာရီ က်ရင္ အိပ္ရာက ထတယ္ဗ်။ ေရခပ္၊ ထင္းရွာ၊ မီးေမႊးၿပီး မနက္ခင္းစာ ခ်က္တယ္၊ အိမ္တြင္း အိမ္ျပင္ ရွင္းတယ္။ ေနာက္ၿပီး ျမစ္နားသြား အ၀တ္ေလွ်ာ္ပါတယ္။ တစ္ပတ္တစ္ခါေတာ့ ေကာက္ႀကိတ္စက္ (grinding mill) ဆီကို လမ္းေလွ်ာက္သြားတယ္ဗ်။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အငယ္ဆံုးကေလးႏွစ္ေယာက္ကို သူ ၿမိဳ႕ထဲေခၚသြားၿပီး၊ လမ္းေဘးမွာ ခရမ္းခ်ည္သီး ေရာင္းရင္းနဲ႕ ဇာထိုးပန္းထိုး လုပ္တယ္။ ၿပီးရင္ သူေစ်းေလးဘာေလး ၀ယ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့ သူ ေန႕လယ္စာ ခ်က္တယ္ေလ။


(ဇင္ဘာေဘြ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၊ ဓါတ္ပံု - google image)

(ဆရာ၀န္) ခင္ဗ်ားေရာ ေန႕လယ္ပိုင္းဆိုရင္ အိမ္ကို ျပန္လာသလားဗ်။
(မိုယို) မျပန္ပါဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေန႕လယ္စာ လာပို႕တယ္ေလ။ သံုးကီလိုမီတာေလာက္ေတာ့ လာရတယ္ဗ်။

(ဆရာ၀န္) အဲဒီ့ေနာက္ေရာ...
(မိုယို) သူလယ္ထဲမွာ ခဏကူလုပ္တယ္ေလ။ ျမက္ႏွဳတ္ေပါင္းသင္ေပါ့။ ေနာက္...စိုက္ထားတဲ့ သစ္သီးခင္းကို ေရေလာင္းပါတယ္။

(ဆရာ၀န္) ခင္ဗ်ားေရာ ဘာလုပ္ေနလဲ။
(မိုယို) ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရြာထဲသြားၿပီး၊ မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ လက္ဘက္ရည္ေလး ဘာေလး ေသာက္ရင္းနဲ႕ အလုပ္အေၾကာင္း ေျပာဆိုတိုင္ပင္ပါတယ္။

(ဆရာ၀န္) ၿပီးေတာ့...
(မိုယို) ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ၿပီး မိန္းမျပင္ထားတဲ့ ညစာစားတာေပါ့ဗ်။

(ဆရာ၀န္) ဒါဆို ခင္ဗ်ားမိန္းမေရာ ညစာစားၿပီးတာနဲ႕ အိပ္တာပဲလား။
(မိုယို) ဟင့္အင္း။ သူ မအိပ္ေသးပါဘူး။ ည (၉) နာရီ (၁၀) နာရီေလာက္အထိ သူ႕မွာ လုပ္စရာ အိမ္အလုပ္ေတြ ရွိေသးတယ္ေလ။

(ဆရာ၀န္) ဒါနဲ႕ ခင္ဗ်ားေျပာေတာ့ ခင္ဗ်ားမိန္းမ အလုပ္ မလုပ္ဘူးဆို...
(မိုယို) ဟုတ္ေလတယ္ဗ်ာ။ သူအလုပ္ မလုပ္ပါဘူး၊ အိမ္မွာပဲ ေနပါတယ္လို႕ ေျပာၿပီးၿပီပဲ။

(ဇင္ဘာေဘြႏိုင္ငံမွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ သုေတသနျပဳ ေလ့လာခ်က္လို႕ သိရပါတယ္။ Oxfam ကလည္း သူတို႕ရဲ႕ Gender Training Manual (1994) ထဲမွာ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပထားပါတယ္။ gender အေၾကာင္း ေလ့လာရင္းနဲ႕ သိရွိရတာေလးကို တစံုတရာ ေတြးစရာေလးမ်ား ရႏိုင္ဖို႕ မွ်ေ၀တာပါ။)

မိန္းမေတြ အလုပ္ မလုပ္ၾကဘူးဗ်။ အိမ္မွာပဲေန ေနၾကတာေနာ္ဗ်...။

ဒါနဲ႕ gender ကို ျမန္မာလို႕ ဘယ္လို ဘာသာျပန္ပါလိမ့္ ?? ဆရာတက္တိုးကေတာ့ လိင္ တဲ့ဗ်။ သိရင္ေျပာၾကပါဦး...

lonetone
၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ (၂၇) ရက္

Thursday, July 15, 2010

မိသားစုေဆြးေႏြးပြဲ

တေလာက အေမရိကား ေရာက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အခင္ဆံုး ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လွမ္းေမးတယ္။ ေဟ့ေကာင္ မင္းတို႕ အိမ္မွာ မိသားစုေဆြးေႏြးပြဲေတြ လုပ္ေနတုန္းပဲလားတဲ့။ သူ႕စကားၾကားေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေတြးထဲ ျပံဳးမိတယ္။ ဒီေကာင္ေတာင္ ကြဲသြားတာ (၁၀) ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီ၊ မေမ့ေသးပါလားလို႕ေပါ့။

သူငယ္ခ်င္းက ေမးေတာ့မွ၊ တဆက္တည္း လြန္ခဲ့တဲ့ ၃၊ ၄ ႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကေမၻာဒီးယားမွာ ေတြ႕ဆံုခင္မင္သြားတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ေလးစားတဲ့၊ အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္က ေမးဖူးတဲ့ ေမးခြန္းကိုပါ ျပန္သတိရသြားတယ္။ သူက လုပ္ငန္းႀကီးတစ္ခုကို ဦးစီးလုပ္ကိုင္ေနတဲ့၊ နိုင္ငံတကာ အေတြ႕အၾကံဳ ၾကြယ္၀သူ တစ္ေယာက္ပါ။ သူက သူ႕ရဲ႕မိသားစုကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ဖို႕အတြက္ အင္မတန္မွ လစာ၀င္ေငြေကာင္းတဲ့ လက္ရွိ အလုပ္ကို စြန္႕လႊတ္ၿပီး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္ဖို႕ ရည္ရြယ္ထားသူပါ။ သူ႕ေမးခြန္းက ညီေရ မင္းတို႕ကို မင္းတို႕ မိဘေတြက ဘယ္လိုျပဳစုပ်ိဳးေထာင္သလဲ (brought up လုပ္သလဲ) ဆိုတာကိုပါ။ သူက ကၽြန္ေတာ္ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မနဲ႕ပါ ရင္းႏွီးတယ္ေလ။

ကၽြန္ေတာ္ႀကီးျပင္းလာတဲ့ ငယ္ဘ၀ကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အေဖ့ရဲ႕ မိသားစုေဆြးေႏြးပြဲ စကား၀ိုင္းက မပါမျဖစ္ အေရးပါတဲ့ ေနရာကေန ပါ၀င္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစုတြင္း ဆက္ဆံေရးကို ဦးဆံုး ေျပာျပဖို႕ လိုပါလိမ့္မယ္။ အေဖ၊ အေမ၊ အစ္မ ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ပါ၀င္တဲ့ အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ထူးထူးေထြေထြ ေၾကာက္ရတယ္လို႕ မရွိပါဘူး။ မိဘနဲ႕သားသမီး၊ ေမာင္နဲ႕အစ္မ ဆက္ဆံေရးမွာ အားလံုး တေျပးညီပါပဲ။

ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ အေမပါပဲ။ အေမကေတာ့ အေဖေျပာသမွ်ကို အၿမဲလိုလို လက္သင့္ခံေလ့ ရွိပါတယ္။ ဆန္႕က်င္တာမ်ိဳး မရွိသေလာက္ပါပဲ။ (ကိုယ့္ထူးကိုယ္ခၽြန္ ႀကိဳးစားတဲ့ YIT ေက်ာင္းသား၊ က်ဴရွင္ဆရာ အေဖ စာျပရင္းနဲ႕ အေမနဲ႕ အေၾကာင္းဆက္ ေပါင္းဖက္မိတယ္လို႕ သိရတယ္ဗ်။ အေဖကေတာ့...ငါ့ကို မင္းအေမက အမိဖမ္းတာတဲ့ဗ် :P) အဲဒီလို အေဖ့သေဘာထားကို အၿမဲလက္သင့္ခံလို႕ အေမ့ၾသဇာ အရွိန္အ၀ါ က်ဆင္းတယ္လို႕ေတာ့လည္း မထင္လိုက္ပါနဲ႕။ အေမ့ရဲ႕ ျပည့္၀တဲ့ မိခင္စိတ္ဓါတ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သားသမီးေတြရဲ႕ ခ်စ္ခင္မွဳကုိ အျပည့္ရရွိထားသူပါ။

မိဘေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေမာင္ႏွမေတြ သူငယ္ခ်င္းလို ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ႏိုင္ပါတယ္။ မိဘကို သူငယ္ခ်င္းလို ဆက္ဆံတယ္ဆိုေပမယ့္၊ မိသားစုတြင္း အေျပာအဆိုေတာ့ မရိုင္းၾကပါဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္က အခ်ိဳ႕ေသာ ေဆြမ်ိဳး၊ သူငယ္ခ်င္း မိသားစုမ်ားလို အေဖ့ ေၾကာက္ရတယ္၊ အေမ့ ေၾကာက္ရတယ္၊ အစ္မ ေၾကာက္ရတယ္လည္း မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္တို႕အိမ္မွာ ေၾကာက္ ဆိုတဲ့ စကားလံုး အတြက္ ေနရာမရွိဘူးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက အိမ္မွာ မိသားစုအားလံုး ကိုယ္စီကိုယ္င ေျပာေရးဆိုခြင့္ (have a say) ရွိၾကတာပါပဲ။ တနည္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုး အာဏာ (authority) ရွိတယ္လို႕ ခံစားရတာပါပဲ။ အေဖနဲ႕ အေမ ဟာ ဘယ္ကိစၥကိုမွ
ငါတုိ႕မိဘေတြပဲ ငါၾကိဳက္တာ ငါလုပ္မယ္။ မင္းတို႕ေတြ ဘာမွ၀င္ေျပာစရာမလိုဘူး၊ မင္းတို႕ ကေလးေတြ ဘာမွ နားမလည္ပါဘူး
စသျဖင့္ ေျပာဆို ဆံုးျဖတ္ျပဳမူသြားတာ မေတြ႕ရသေလာက္ပါပဲ။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဒီလို ေနရာထား၊ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးခြင့္ ေပးထားတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေမာင္ႏွမေတြ ႀကီးလာေတာ့ ကိုယ့္ကို ကုိယ္ယံုၾကည္မွဳ (self-confident) အျပည့္အ၀ ရွိလာတယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ အေရးပါတဲ့ ကိစၥရပ္တိုင္း လိုလိုမွာလည္း မိသားစုအားလံုး စုစည္းတိုင္ပင္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ဘ၀လမ္းေၾကာင္းမ်ားကို တည့္မတ္ေပးတဲ့ ကိစၥလို႕ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။ အိမ္မွာ ငယ္စဥ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို မိဘေတြက ဘယ္ဟာကိုျဖင့္ လုပ္ကို လုပ္ရမယ္၊ ဘယ္ဟာကုိျဖင့္ မလုပ္ရဘူး စသျဖင့္ အတင္းအက်ပ္ တိုက္တြန္း လိုက္နာခိုင္းတာမ်ိဳး လံုး၀ကို မရွိတာပါပဲ။

အေဖနဲ႕အေမဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ဘယ္ဟာျဖင့္ ျဖစ္သင့္တယ္၊ ဘယ္ဟာျဖင့္ မျဖစ္သင့္ဘူး ဆိုၿပီး လမ္းညႊန္ (guide) လုပ္ရံုသာ လုပ္ၿပီး၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ကိုယ္ပိုင္ လြတ္လပ္စြာ ဆံုးျဖတ္ခြင့္ ေပးထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေမာင္ႏွမေတြ ဘာမဆို ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ လုပ္ရပါတယ္။ မိဘေတြက လိုအပ္တာကိုသာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပံ့ပိုးေပးတာပါ။

အဲ...ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ တကယ့္ကို တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေနၿပီ၊ လမ္းမွားေနၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့တဲ့ အေဖ့ရဲ႕ မိသားစုေဆြးေႏြးပြဲ နဲ႕ေတြ႕ေတာ့တာပါပဲ။ မိသားစုထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ အေနအထိုင္ အျပဳအမူ တစ္ခုခု လြဲေနၿပီ၊ ဆိုဆံုးမဖို႕ လိုလာၿပီဆိုရင္ အိမ္မွာ မိသားစုေဆြးေႏြးပြဲ ေခၚပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ညစာစားတဲ့ ထမင္း၀ိုင္းမွာ အေဖက
ကဲ...အားလံုး ထမင္းစားၿပီးရင္၊ မိသားစု စကားေျပာ ၾကမယ္၊ လာခဲ့ၾက
ဆိုၿပီး ေၾကညာေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီလို အေဖ့ေျပာသံၾကားရင္ တစ္ခုခုလြဲေနတဲ့ မိသားစုထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ ကေတာ့ စိတ္မသက္မသာေပါ့။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း အေဖဘာ့ေၾကာင့္ ေခၚသလဲ မသိဘဲ၊ စကား၀ိုင္းက်မွ ကိုယ့္ကိစၥလည္း ျဖစ္ရင္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ မိသားစုေဆြးေႏြးပြဲတိုင္းဟာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ဆိုဆံုးမဖို႕ခ်ည္းပဲေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကဗ်ာဆန္ဆန္ေျပာရရင္ မိသားစုရဲ႕ ေကာင္းသတင္းမ်ားကို အတူတူ ၀မ္းသာၾက၊ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း စိတ္မခ်မ္းသာစရာကိစၥေတြကို မွ်ေ၀ခံစားၾက၊ အတူတကြ အေျဖရွာၾကတဲ့ ေနရာေလး တစ္ခုပါ။

ဒီေနရာမွာ မိသားစုေဆြးေႏြးပြဲကို ဘယ္လိုလုပ္သလဲ (how to conduct) ဆိုတာကို ေျပာျပဖို႕ လိုပါလိမ့္မယ္။ ဥပမာ - ကၽြန္ေတာ့္ အစ္မႀကီးရဲ႕ အေၾကာင္းကိစၥ တစ္ခုနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေဆြးေႏြးတယ္ ဆိုပါေတာ့။ မိဘေတြသာမက အငယ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ က်န္တဲ့ေမာင္ႏွမ ေတြကပါ ၀င္ေရာက္ေဆြးေႏြးႏိုင္ခြင့္၊ ေ၀ဖန္သံုးသပ္ႏိုင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အဓိက ေျပာရင္တာက မိသားစုေဆြးေႏြးပြဲတိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြဟာ ႀကီးသည္ငယ္သည္မရွိ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာဆိုႏိုင္ပါတယ္။ အေဖ့ကိုလည္း ေ၀ဖန္လို႕ ရတယ္။ အေမ့ကိုလည္း ေ၀ဖန္လို႕ရပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဘယ္သူကမွ ငါ့စကားႏြားရ ဆိုတာမ်ိဳး၊ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းတာမ်ိဳး မလုပ္ၾက၊ မလုပ္ရပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ဒီမိသားစု ေဆြးေႏြးပြဲဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခင္မင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းမ်ား ၾကားမွာလည္း ထင္ရွားေက်ာ္ၾကား ပါတယ္။ တစ္ဦးတည္းေသာသား ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္၊ ငယ္စဥ္ကတည္းက အေၾကာင္းရွိရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္မွာ ညအိပ္ညေန သြားခြင့္ ရွိသလို၊ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရွိတာေၾကာင့္ ညအိပ္ညေနလာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ မျပတ္ပါဘူး။ ဒီလို မိသားစု ေဆြးေႏြးပြဲ ရွိတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္ေနေပမယ့္လည္း၊ သူတို႕ေတြကို ခဏထားၿပီး၊ မိသားစုေဆြးေႏြးပြဲကို သြားရစၿမဲပါ။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ အခ်ိဳ႕ေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ သူတို႕ရဲ႕ မိဘေတြနဲ႕ အျပန္အလွန္ ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးေျပာဆိုဖို႕ အခြင့္အေရး မရၾကပါဘူး။ ဒီလိုအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ မွတ္မိေနတာ ထင္ပါရဲ႕။

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ (၈) တန္း၊ (၉) တန္း၊ အထူးသျဖင့္ (၁၀) တန္း ေအာင္ၿပီး ကာလမ်ားမွာေတာ့ မိသားစုေဆြးေႏြးပြဲမ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ပဲ အဓိက ပတ္သက္ပါတယ္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ နာမည္ႀကီး အထက္ေက်ာင္းတစ္ခုမွာ ပညာသင္ၾကားၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း အမ်ားစုဟာ ခ်မ္းသာၾကပါတယ္။ မာစီဒီးကားနဲ႕ ေက်ာင္းတက္သူ (+++ သယ္ရင္းေရ၊ ငါေတာ့ ဖြလိုက္ၿပီ :P )၊ ကိုယ္ပုိင္ကားကို ဂ်ပန္ အထိ သြား၀ယ္သူ စသျဖင့္ ေငြေၾကးအားျဖင့္ အေတာ္ျပည့္စံုၾကပါတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ အၿပီးမွာေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ကား ကိုယ္စီေမာင္းေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕ ဟိုေယာင္ေဟာင္၊ ဒီေယာင္ေယာင္လုပ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဟိုသြားလည္းလိုက္၊ ဒီသြားလည္းပါေပါ့။ အဲဒီတုန္းက (၁၉၉၅-၉၆ ႏွစ္မ်ားက) ရန္ကုန္မွာ စဖြင့္ၿပီး ေခတ္စားတဲ့ night club မ်ားကိုလည္း အပတ္စဥ္လိုလို ေရာက္ျဖစ္၊ ကခုန္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အဲဒီတုန္းက မိသားစုေဆြးေႏြးပြဲ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းက ေနရာယူထားၿပီး၊ အေဖ့ရဲ႕
မင္း...သူမ်ား စိန္နားကပ္အေရာင္နဲ႕ပါးမေျပာင္နဲ႕၊ ကိုယ့္အေျခအေနကိုယ္သိ
ဆိုၿပီး မၾကာခဏ ဆိုဆံုးမတာကိုလည္း ခံခဲ့ရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေလာက္ ေငြေၾကးအားျဖင့္ မျပည့္စံုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ သြားသမွ် လိုက္ေနေပမယ့္၊ သူတို႕ သံုးသလို လိုက္သံုးဖို႕ ဆိုတာမွာေတာ့ အခက္အခဲ ရွိပါတယ္။

ဒီမိသားစု ေဆြးေႏြးပြဲေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အမွန္အမွားကို ခြဲျခားျမင္လာတယ္။ ကိုယ့္အေျခအေနကို ကိုယ္ ပကတိအတိုင္း သေဘာေပါက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀လမ္းေၾကာင္းေတြကို တည့္မတ္ေစခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ငန္းခြင္ဘ၀ထဲ ေရာက္ခဲ့ ျပန္ေတာ့လည္း ေအာက္သက္ေက်ေအာင္၊ လုပ္ငန္းခြင္နဲ႕ အံ့၀င္ခြင္က်ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ လူမွန္းသိစအရြယ္ကတည္းက အုပ္ခ်ဳပ္မွဳ အပိုင္းမွာ ေနလာခဲ့ၿပီး၊ ၀န္ထမ္း ေထာင္ခ်ီ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ အေဖနဲ႕ ဒီမိသားစုေဆြးေႏြးပြဲေတြကပဲ ထိန္းေက်ာင္း ပဲ့ျပင္ေပးခဲ့တာလို႕ သံုးသပ္မိပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အိမ္မွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက အေဖက မိသားစုေတြအားလံုးကို အခြင့္အေရး၊ လြတ္လပ္ခြင့္ အျပည့္ေပးထားၿပီး၊ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ မိသားစုေဆြးေႏြးပြဲေတြလုပ္ၿပီး၊ အမ်ားသေဘာတူဆႏၵ (consensus) နဲ႕ ပဲ့ျပင္ ဦးေဆာင္သြားပါလားဆိုတာ ၾကီးမွ ျမင္လာ၊ သေဘာေပါက္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိသားစုနဲ႕ ေ၀းကြာေနၿပီး အႀကံေကာင္းေတြ လိုတဲ့အခါ ဒါမွမဟုတ္ အခက္အခဲ ျပႆနာေတြနဲ႕ ႀကံဳရတိုင္းမွာေတာ့ အိမ္က မိသားစုေဆြးေႏြးပြဲေတြကို သတိရမိတယ္ဗ်ာ...

မွတ္ခ်က္။ ဒီစာစုကို အေဖနဲ႕အေမရဲ႕ ဒီေန႕ (၂၀၁၀၊ ဇူလိုင္လ ၁၅ ရက္) မွာ က်ေရာက္တဲ့ ႏွစ္ (၄၀) ျပည့္ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ေန႕ကို အမွတ္တရ ျဖစ္ေစဖို႕ ေရးပါတယ္။ (တခ်ိဳ႕ေသာ အေဖတို႕ရဲ႕ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ေန႕မ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုး တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေရေျမျခားမွာ ေရာက္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ သတင္းစာမ်ားမွာ ေခတၱ (+++ နိုင္ငံ) ေတြ ေဖာ္ျပၿပီး ဆုေတာင္းေတြ ထည့္ၾကတာ ေခတ္စားလို႕ ထည့္ဖို႕ ေနာက္ေျပာင္ေျပာတိုင္း ခါးခါးသီးသီး ျငင္းတဲ့၊ သတင္းစာမွာ ဆုေတာင္းထည့္မွာ ေၾကာက္တဲ့ အေဖ့အတြက္ သတင္းစာ ေၾကာ္ျငာမထည့္ဘဲ Facebook မွာ ေရးပါေၾကာင္း။)

lonetone
၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ (၁၅) ရက္